Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 116

[p. 241]

Dietsche Warande en Belfort 116e jaargang nummer 4 april-mei 1971

Pieter G. Buckinx / Vier gedichten

Afscheid van Heloïse

Witter dan ivoor was de glans
van uw schouders in het zonlicht
bij de bloeiende appelboom.
Voorzichtiger dan vlinders streken uw lippen
op mijn schouders neer.
Uw handen bewogen niet meer
in de roerloosheid van de droom.

Zo lagen wij bijeen
stiller dan de bloemen in het gras,
stiller dan de schaduw van de tijd
die ophield te bestaan
in deze eeuwigheid.

[p. 242]

Spiegeling

Al heeft men een vlag op de maan geplant,
zij verduisterde niet.
Zij blijft voor mij glanzen
op uw huid van fluweel
als ik u liefheb en streel.

Mijn geest stijgt hoger dan Venus of Mars
in mijn bloedeigen ruimte,
ontelbare lichtjaren ver
in het zenit verschroei ik tot as
als uw mond slaapt op mijn keel.

[p. 243]

Bijna aan de grens

Bijna aan de grens van de weg gekomen
kijk ik nog even om.
In de dorpskom, onder de bomen bij de kerkhofmuur,
zit een knaap in de najaarszon.

Hij speelt met eikels en hazelnoten
die tussen de tepels van zijn vingers glijden
als parels waarin het herfstgoud vlamt,
of hij draaft op een paard met wilde manen
door de brandgeur van aardappelloof
langs de weerbarstige wilgen naar het bruiloftsbed,
het prinsenbos op de einder in de toverval
van de najaarszon.

Hier is het dat eenmaal alles begon
en eeuwig herbeginnen zal.

[p. 244]

Nu is ook haar laatste zoon haar ontvallen

Nu is ook haar laatste zoon haar ontvallen
in het gevecht. Hij stond rechtop
bij de pijnboom aan de rivier
en keek naar de sterren toen de kogel hem trof
in de borst.

Hij stierf als een held, heeft men gezegd.
Helden en vijanden worden vroom naast elkaar
in de grafkuil gelegd, voor immer verzoend
in de moederschoot van de dood.

Is dat een troost? Doet het minder zeer?
Haar korf is leeg.
De klokken luiden niet meer.