Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 1]

Dietsche Warande en Belfort 115e Jaargang Nummer 1 Januari 1970

Pieter G. Buckinx / Vijf gedichten

Advent

Soms staat er een muur tussen u en mij,
hij klimt als een ring van mist
langs de decemberschimmel van de winterslaap.

Dan worden de uren trager en kouder,
wij kunnen elkander niet raken,
er huilt iets in ons, de vleermuis
van het verdriet hangt aan de dakgoot
van het huis waarin wij heen en weer gaan
als blinden, met tastende handen.
De honden klagen aan het tuinhek
in de doodskou van december.

O Morgenster, breek door het donker
en graas de schimmel van de winterakker,
begraaf de twijfelkoorts. Klokken en vogels,
roep mij wakker.

[p. 2]

De spiegel brak

Voor een vriend

De spiegel brak.
Het wonderbeeld verduistert,
de wijnoogst van de waanzin wordt gevierd,
de knaagspin graaft zich in,
diep binnenin.

O hulpeloze woordentroost.
Het zwaluwnest is leeg,
het herfstgoud is gedoofd.

De paarden in uw aderen zijn gestorven
en slapen in de luister
van de nacht.

[p. 3]

II

 

Weer sluit het donker u in

 

maar gij blijft waakzaam toeven

 

onder de wimpers van de slaap

 

om haar te zien zoals zij eenmaal was

 

die koele voorjaarsnacht, jaren geleden,

 

minder wild en warm dan toen

 

en minder teder misschien,

 

maar onsterfelijk en bovenwerelds

 

in de goudglans

 

van uw slaap.

[p. 4]

III

 

Nat tot in het nekhaar, nat van angst,

 

in het vijandig gevecht met de roofdieren,

 

speelt gij met dit mes

 

knagend aan het verleden,

 

aan de vingers van het verdriet.

 

 

 

Ach, er is hier in dit gebied

 

van bloemen en vogels

 

geen kruid gewassen

 

voor de wonden die nooit genezen,

 

voor de wonden waarmee wij sterven.

 

 

 

Het lichaam moet verkleumen en bederven.

[p. 5]

IV

 

Als de wereld verdonkert en verkilt

 

en gij voor immer afscheid neemt,

 

vindt gij uiteindelijk het vleesgeworden woord

 

waarin de ziel ademt en trilt

 

zoals in het begin der tijden,

 

opwaarts zwevend boven het water

 

in een onvoorstelbaar gebied waar de geest,

 

eenmaal zo trots en vermetel,

 

voorgoed van zijn blindheid geneest.