Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 114

[p. 206]

Stevi Braem / Bij een zelfportret van Klee

Boven de toegegroeide wonde van de mond
vertrekt de neus
wankele pont
naar de Chinese bladerogen
- voor goed gesloten
en naar binnen ziend -
en mondt in 't wit van 't voorhoofd uit
amper gestuit
door de ovale wenkbrauwbogen.

Zo mediteert Paul Klee:
drijvend op een innerlijke pijn
en zich herinnerend;
elke gedachte liet
een litteken.
Hij droomt een schilderij
de tanden op elkaar geklemd.