Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 110

[p. 723]

Frans Kuipers
Gedicht

ik kan in het gras liggen
van heel dichtbij
naar de lange halmen kijken
waarlangs een mier omhoogklimt
als een neger in een kokospalm

ik kan in het gras liggen
en de wind kan het ook
van heel dichtbij
naar een boterbloem kijken
die zo dwaas is
en zo aandoenlijk
als een foto
lachend in de zon
aan de hand van mijn vader
toen ik acht jaar oud was

ik kan mijn gedachten als een kabelbaan
over groene bossen
over steden laten gaan

herinneringen heb ik
talrijker dan er vissen
zwemmen in het water
en ook veel kleuriger
hoewel ik weet
dat er lichtgevende
en violette diepzeevissen bestaan
en vliegende vissen
vlug als vuurwerk

[p. 724]

 

in mijn uiterst

 

uiterst kleine kamertje

 

zal ik later

 

wel weer zitten

 

een sigaret roken

 

door de ruiten naar buiten

 

naar een koude zon kijken

 

als naar de rode dode buik

 

van een vis onder het ijs

 

naar mijn witte voeten kijken

 

glimlachend

 

en denkend

 

hoe dat ze uitgelaten

 

en lachend

 

in de zee

 

hebben pootjegebaad

 

terwijl mijn schaduw

 

als een javaanse wajangpop

 

op het water danste

 

met de zon

 

 

 

herinneringen

 

zijn voorgoed voorbij

 

zijn al die kleine levende

 

bewegende beeldjes kobolden

 

die op mijn ogen glansden

 

zijn pygmeeën die op mijn pupillen dansten

 

zijn het minuscuul madurodam

 

van huizen huilend op mijn netvlies

 

zijn

 

glimlachend

 

en neuriënd

 

als het waanzinnige

 

meisje ophelia

 

met gevlochten bloemen

 

verdronken

 

in mijn ogen

 

in mijn hoofd

 

 

 

en toch

 

vreemd genoeg

[p. 725]

 

herinner ik me niet

 

hoedat ik hier

 

uitgerekend hier

 

terecht ben gekomen

 

tussen mensen en wolken

 

op een aarde

 

die een blauw vuurvliegje is

 

dansend in een donkere kosmos

 

 

 

in het zachte duister

 

als van bijv. bioscopen

 

achter de grote

 

glanzende glimworm

 

van een ouvreuse

 

van de vrucht van uw schoot

 

vraag ik mij af

 

was zij

 

die zo

 

voorzichtig

 

en zo langzaam

 

liep

 

om de chinese lampion

 

van haar hart

 

recht te houden

 

was jeanette gertruda maria

 

petronella mijn moeder

 

fosforescerend

 

fluorescerend

 

of domweg donker

 

 

 

van binnen

 

lagen mijn handen

 

als gebalsemde farao's

 

met goud in de piramides

 

van haar borsten

 

 

 

en wanneer zij haar mond opende

 

viel er dan een zuil van zonlicht

 

in de spelonken van haar ingewanden

 

waar ik naakt

 

in grotten woonde

[p. 726]

 

en vuur bewaarde

 

in stenen schedels

 

 

 

ik kan in het gras liggen

 

en de wind kan het ook

 

van heel dichtbij

 

naar een boterbloem kijken

 

die zo dwaas is

 

en zo aandoenlijk

 

als de zachte

 

achterkant

 

van een glimlach