Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 110

[p. 697]

[1965/10]

Pieter G. Buckinx
Zeven gedichten

Boomgaard in de sneeuw

voor Félix De Boeck

De dunne takken van december
bevriezen onder de vlinderbloesems
van de winter.

Voorbij de boomgaard op de heuvelflank
slaapt vederlicht de hoeve
binnen de schelp van de stilte.

Als oud zilver weeft de nevelsluier
van de melkweg
op het vlechtwerk van de dronken ruimte
de voorvaderlijke vrede:
winterlijke roerloosheid.

Maar als straks het voorjaar wakker wordt
in de zwarte aders van de druivelaar,
breken plots de vonken en de vlammen
uit de vingertoppen
van de koninklijke tovenaar
in de dorstige ruimte.

[p. 698]

Niet bijten op het bitter kruid

Niet bijten op het bitter kruid
der zonden;
niet beven voor de vlekken en de wonden
op de huid.

Het lichaam schilfert af,
de blik verliest zijn luister.
Wat eenmaal glanzend was
wordt dof.
De gouden herfst die naar de stilte luistert
dooft uit
in as en stof.

En ook de trots dooft uit,
het bitter kruid verdort
onder de wonden op de huid,
als eindelijk de stilte hoorbaar wordt.

[p. 699]

Soms ontwaken wij even

Soms ontwaken wij even
uit de slaapdronken regen
van november.

Dan wordt het eiland zichtbaar
op de einder.
En wat verborgen was gebleven
onder de doornen van het kwaad
kiemt zichtbaar uit het zaad
in de morgenlijke voren.

En het zaad krijgt een stem
die wij kunnen horen:
niets valt verloren, niets vergaat
in de slaapdronken regen
van november.

[p. 700]

Soms waart gij de meeuw

Soms waart gij de meeuw
die uit het daglicht viel.
Soms waart gij de schreeuw
uit de donkere wortels van mijn ziel.

Soms waart gij de traan
op het goud van de najaarsdag.
Soms waart gij de maan
of het zingend heelal van Bach.

Gij zijt uit klaarte gemaakt,
uit een bron die het duister splijt,
en wie u heeft aangeraakt
raakt de luister der eeuwigheid.

[p. 701]

Geluk

Vogels en wolken
en bomen van goud
en een vrouw die mij omstrengeld houdt
binnen het feest van bloed en geest.

Al brak geen leven uit haar leest,
zij was het vuur
dat mij onthief aan tijd en duur.

Ik ben haar minnaar en haar man geweest.

[p. 702]

Wonderbaar

Wonderbaar werd de wereld
toen de winter kwam.
Steeds dichter groeiden wij in elkaar
verstrengeld als twee ranken
rond één stam.

Het sneeuwde in de groeven
van uw voorhoofd
en op de winteraders
van uw handen,
maar in uw ogen glansde
de blijdschap van het offerdier.

Steeds dichter bloeien wij in elkaar,
in de zwijgzaamheid van het bloed.
Een trein snijdt door de vriesnacht
de melkweg tegemoet.

[p. 703]

Gesprek met de jager

Als de nevels zich samentrekken over mijn blik,
voeren wij lange gesprekken,
de jager en ik.

De hond slaapt op de weitas
bij het vuur. Ik hoor de jager zeggen:
‘het was goed zoals het was’.

‘In de dans van het voorjaar
sprongen als vlinders de bloesems los
uit de schelpen van de tovenaar
in het koninkrijk van het Prinsenbos.

Een bruiloft is het voorjaar geweest
en een vrouw met loshangend haar
heeft de zomer vol gloed gezet.
En die gloed maakt de herfst tot een feest.

Het was goed zoals het was.
Beef niet voor mijn schot.

De hond waakt op de weitas.
Ik wacht op het teken van God.’