Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 110

[p. 463]

[1965/7]

Rene Verbeeck
Verzen voor Simone

1.

Twee jaar lang kwaamt gij op mijn celbrits
slapen in mijn oog in een scherpe traan.

twee jaar eeuwigheid sneed ons het mes
van de baljuw uit vlees en ziel.

wij werden voor 't leven verminkt en beroofd.

dag en nacht nu moeten wij dempen
met elkanders vlees en ziel
die zuigende kuil in elkanders tijd.

[p. 464]

2.

Ik ben zo dikwijls in elkaar gestort

maar sterker dan te voren
altijd weer uit u verrezen

met vleugels en de morgenlijke trek
van het dier dat zijn nest uit springt.

is het omdat gij mij verteert in u
totaal gelijk het vuur omhelzen kan?

omdat gij mij dompelt in u
naar mijn oorsprong, het vruchtbare water?

zalf van de nacht is in u,
schoot, moederlijke schoot

die weet wat wachten is en rijpen
en telkens mij terugschenkt aan een wereld

vol groene kansen.

[p. 465]

3.

Ze zeggen de zinnelijke liefde is duister
wanneer de vlam van het vlees is gedoofd.

als knetterende takkebossen
zakten de gelieven in elkander

en de wellust die wanorde teelt
verstrooide hun as op de winden.

ik zie en ik zoen op uw handen die rusten
schemerend onder de fijne huid
de twijgjes van de levensboom,
de felle die met zijn wijnsap
het feest van ziel en zinnen verblijdt

en zich vertakte in onze kinderen.

[p. 466]

4.

Liefde wil naar buiten treden,
liefde wil ook binnenlaten,
eenzaamheid is opgeheven.

elkander dicht omsluitend
zijn wij geheel ontsloten
voor allen die beminnen

en allen die beminnen
nemen ons op in hun kring.
liefde overal begroet zich zelve.

daarom schrijf ik deze woorden
stoutmoedig op mijn adem, op uw adem,

dat het vuur een stem verkrijge
en de krekels van de zomer
ook in de winter zingen blijven

ten spijt van de miervrouwen
en de boelen van het gouden kalf,
kapittel en kanselarij ten spijt

[p. 467]

5.

Binnen de ring van het paar
zijn wij harmonisch ingevoegd in de natuur,
is de natuur harmonisch ingevoegd in ons
vanaf de melkstroom die boven de nachten vloeit
tot de geur van de wortels in de grond.

wij zijn het paar, helft bij helft,
geen dode symmetrie:
dag bij nacht, water bij vuur is dit,
hart bij geest, vlees bij ziel,
vliegende tijd bij eeuwige duur,
een levende spannende eenheid.

binnen de ring van het jaar
zijn gij en ik diep met elkander begaan
maar open voor alle liefde van de wereld
om midden in het ganse te staan.

daarbuiten is het diepvriesrijk
van de getabbaarde wijze baarden,
is de angstsmaak van het niet
die de wereld in elkander krimpen doet.

daarom is elk paar gegroet:
hoe meer gelieven hoe meer ruimte.

[p. 468]

6.

Waarom die zachte droefheid, die onrust
in het beminnen van man en vrouw?

- omdat door deuren en ramen
binnenwaaien bederf en valse berichten,

omdat bij geliefde doden
veel van ons zelve in mijmering blijft hangen,

omdat ons geen halt is geboden
op de stroomversnelling van de tijd,

omdat er geen omweg is
tussen het nu en de dood,

maar vooral - en daar is geen heul voor te vinden -
omdat wij worden doorschoten
van verlangen naar eeuwigheid

in het intens beleven van het ogenblik.

[p. 469]

7.

Ik van de soort die als vlam
of rusteloze meeuw is geboren,

die als knaap reeds mijn hart had verpand
aan alles wat hier van geen nesten houdt:

het licht en de wind en het stout
voortdurend vlagend verbeelden

en mijn bestaan wou bevestigen
in het zwevende vloeibaar makende gevoel,

ik was in woorden vervluchtigd zonder u.

de wonder-toeë wereld
die met uw meisjeslijf in mijn handen viel

heb ik huiverend van vreugde en ontzag
gewekt en ontvouwd

mij zelve wekkend en ontvouwend
in een wonder-opene wereld.

samen met u heb ik gewoond
in het hart van de menselijke substantie

en ik schiep naar 't eigen beeld en dat van u:

mijn woorden zijn als mijn kinderen
concrete vruchten van u,

gij zijt mijn vormgeworden levensverhaal.