Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 109

[p. 153]

[1964/3]

Hubert van Herreweghen
Kort ademen

Het lied

Het lied, of maar een lieken,
hupt in mijn hoofd in 't touw,
het lied waaruit opwieken
duizend vooglen in het blauw
(al was het maar een ronkend bieken
als ik mijn vuist openvouw)
o schrijf het, schrijf het
geef het een lijf het
o schrijf het gauw.

Poète maudit

Is het een recht of een gunst,
aan elk werd toch iets gegeven:
aan de gezonden het leven
en aan de zieken de kunst.

Zee

In de ondergaande zon
is de zee
een lexicon
verguld op snee.

[p. 154]

Ekster

In de kruin van de boom des levens
wiegt een merel en hij fluit;
een ekster op de galg ernevens
lacht hem uit.

Fluitspeler

Vóór de bek der boa
verliest de stoicijn
zijn stoa
of het moet een fluitspeler zijn.

Dag

Mijn vreugd is aan de dag gebonden
en gaat met hem in 't westen onder.
Ik lach en speel in zon en zonder
word ik de donkerte ingezonden.

Engel

Een engel zat op mijn schouder
en kittelde aan mijn oor:
gij wordt al een dagje ouder,
gaat gij er zó mee door?

Twijfel

Ik geloof natuurlijk, zei een dwerg,
- een katholieke dwerg wel, weet je -
maar ik twijfel ook graag een beetje,
dan schijnen mijn zonden minder erg.

[p. 155]

Toren

Hij kon er niet staan: wat een holte.
En hoeveel torens staan er niet.

Elektronische muziek

Ik hoor de nachtegaal: hij brult,
de leeuw miauwt en ik,
mij hoort gij snikken,
achteraf, van 't lachen.

Leven

Honger scherpt wat wij weten
tot wat wij willen aan:
leven is beet na bete
doden en dan doodgaan.

Rups

Een rups zit op een moerbeiblad
met bot geduld te knagen;
wat heeft ze, als ze verpopt, gehad
van haar getelde dagen?
De lijftocht: zoete blaren
en dof de hoop dat, binnenkort,
gespaard uit de gevaren,
zij in haar droom een vlinder wordt.

[p. 156]

Lichtbak

God,
voor uw stroper, de dood,
ben ik het konijn
in de schijn
van zijn bak.
't Is nacht
en ik
verwacht
met schrik
het schot,
het lood
en de beet van zijn brak.