Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 108

[p. 695]

[1963/9]

Anton van Wilderode
Drie gedichten

Eerste november

Feestlijker eenzaam trokken de volken
van de verkorenen mij voorbij
onder een dreunend orgel van wolken.
Alwie ik liefhad waren erbij.

Hebt gij de nimbussen en de mijters,
hebt gij de martelaren gezien,
maagden, een menigte van belijders?
Vraag niet. Misschien misschien.

Want slechts éen ogenblik stond hun luister
als een zuivere straal gericht,
want slechts éen ogenblik werd het duister
van een klein plekje aarde licht.

Hebt gij de tekens en de symbolen
in hun hiëratische handen gezien,
wierookronden en aureolen?
Vraag niet. Misschien, misschien.

Slechts éen kort ogenblik kunnen ogen
open zijn op die oneindigheid
eer zij verblind weerom dichtvallen mogen
voor de aarde, de kim van altijd.

Onder de twaalfmaal twaalfduizend genoden
op het feest van de Heer die ik dien,
in het gevolg van de heilige doden
heb ik vader en moeder gezien.

[p. 696]

Tweede november

Bij de familie die ontzaglijk aangroeit,
een oude volksstam onder zerk en zoden.
Nog een der overblijvenden, der niet genoden
nog van hun onderwereld uitgesloten
maar onontkoombaarder met hen gemoeid.

Niets van de dingen die ik daags verricht
in al vanouds getrokken vaste sporen
gaat voor hun donker oog en oor verloren,
gestrenge rechters die mijn hart verhoren
en vonnis wijzen voor hun hoog gericht.

Zij kennen uur en ogenblik nog goed,
zij staan mij zonder passie op te wachten
aan 't eind van wandelingen en gedachten
of in de grot van slapeloze nachten
wanneer de tijd zo traag kruipt als het bloed.

Hun aangezichten zijn al uitgewist,
de liefste trekken die de handen vonden
als door een zwarte stortregen geschonden,
de ogen toegevuld de zachte monden
onzichtbaar weg achter een muur van mist.

Slechts vereenzelvigbaar door mijn verdriet
dat hen onlijfelijker vast wil houden
met wolkjes adem woorden die hen zouden
verwarmen en beveiligen tegen koude
tegen vergetelheid van wie niet ziet.

Al dichter kom ik als het struikgewas
de zon de wind die zich aan hen komt wijden,
al onvoorwaardelijker aan hun zijde, -
een straks van alle bindingen bevrijde
die bij zijn stam ligt in het heilig gras.

[p. 697]

Derde november

Een uit het landschap opgebroken dorp
met roze roestvlekken van nieuwe huizen
en grijze wegen die het groen doorkruisen,
de horizon vormloos een hoge stort.

Op zwarte fietsen rijden regenheren
in oliejekkers sulfergele schilden,
als door rukwinden telkens opgetilde
tot vliegen onbekwaam geworden kevers.

Zij blazen woorden in elkanders nek,
door ademnood en jaskragen versmachte
syllaben uit een horde van gedachten
die in hun hoofd bijeenstaan op éen plek.

De dag is oker als een maandagmorgen
wanneer het sneeuwen pas heeft opgehouden,
de bomen staan ontelbaar, in hun koude
bewegingloosheid inniger verbonden.