Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 108

[p. 1]

[1963/1]

Anton van Duinkerken
Heugenis aan Zerkel

zondag 10 september 1961

Hasebroek schemert weg in vroege zilvermist.
Er hangt een trillend waas van zondag om de toren.
Te scherpe lijnen zijn zorgvuldig uitgewist
Als werd een droomland uit de morgenstond geboren.

Wij glijden langs het lage loof der suikerbieten
De lichte glooiing van een weiland tegemoet.
Hofsteden, die bedaard hun veiligheid genieten
Stralen geluk uit als een lang verzwegen groet.

Dan klinken rechts van ons uit ouderwetse roeren
Opeens de schoten van 't pas open jachtgetij;
Er lopen door het veld vier werkendaagse boeren
De blauwe schoonheid van de zondagsrust voorbij.

Onmerkbaar wordt de vaart een weinig ingehouden
Dicht bij een open sloot komt nu de haas te zien,
Die om zijn leven rent naar de vergeefse wouden
Van dun akkermaalshout: een wanhoop, een misschien!

Achter hem holt de wilde dreiging van de honden.
Zijn angst blijft vlugger dan hun graag gedane plicht.
Redt hij zich nog? Hij heeft het struikgewas gevonden,
Waar achter stiekem het geweer verborgen ligt.

Het schot knalt als een schreeuw, waarin zich duizend zuchten
Ontladen uit een lang verstomd gehouden keel.
Een sliertje kruitdamp stijgt verstuivend naar de luchten,
Wier blauw voorgoed gescheurd lijkt door dit wolkje geel.

[p. 2]

 

Daar schieten op de wei de diepontzette koeien

 

In ongewone draf tezamen naar de sloot

 

En staan als beelden stil voor het ontzaglijk groeien

 

Door alle groeisel heen van de volslagen dood.

 

 

 

Weer neemt de wagen vaart. Bij brede boerenschuren

 

Pralen goudsbloemen in brutaal septemberlicht.

 

De klok van Zerkel slaat tien afgewogen uren

 

Over een eindeloos gelukkig vergezicht.