Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 106

[p. 229]

[1961/4]

Pieter G. Buckinx
Drie gedichten

Avond

Trager worden de gebaren.
Het heeft geen haast meer
wat nog gedaan moet worden.
Winterlijk staren de ogen
naar het voorjaar van weleer.

Doffer worden de woorden.
Het heeft geen zin meer
wat nog gezegd moet worden.
Koorden zijn de woorden
waarmee wij gegeseld worden.

De lippen wegen zwaar.
Dor als hakhout rusten de handen op elkaar.

[p. 230]

De burcht

De sleutel roest in het slot,
het doodswater lekt langs de wanden
waaraan de vleermuizen hangen
als ijskoude kinderhanden.

Door de zwart berookte balken,
binnen de aders die verkalken
en verstenen tot graniet
breken de mieren van het verdriet.

Midden de brandnetels der zonden
huilen de honden.

[p. 231]

De nacht

De nacht is een muur van mist,
een onvermoed moeras,
een water zwart als roet
waarin ik moet verzinken,
de dodenwilg waaruit de uil
zijn schitteroog laat blinken
over het winterland.

En dan, een kinderhand,
onzichtbaar als de slaap
waarin ik mij verschuil.