Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 105

[p. 611]

[1960/9]

Hubert van Herreweghen
Gedichten

Lezende poezie

Soms is een gedicht blauw
soms is een gedicht groen,
soms is een vers een vrouw,
soms is het een plantsoen,
soms een bewoonbaar hol,
een boom, een stroom, een laar
in 't bos, een blinde mol,
een kreuple bedelaar,
maar alle dank ik, alle
die me in 't geheugen vallen.

II.

De dagen dat ik nog
de tijd vind en de rust
om een gedicht te lezen
dat landschap mij en lust
van kindsheid en de jaren
toen wij er nog niet waren
weer schenken kan dan toch
en mij van tijd genezen,
die dagen, zeldzaam zijn
ze en niet genoeg geprezen.

[p. 612]

III

Ik prijs ze dan, de dagen
dat ik een andre stem
mijn lot laat ondervragen
en dicht mij voel bij hem
en dichten ga de woorden
hem lezende, achterna,
dezelfde die ik hoorde
en voor het eerst versta;
ik ben het die geschreven
psalmen en zonnelied
heb in een ander leven
of in dit, 'k weet het niet.

[p. 613]

Muziek

Wat voor muziek is dat?
Ook als een speler kent
zijn wijs, zijn instrument,
ben ik zijn janken zat;
er is alleen in 't zwijgen
dat naar zijn klokhuis boort
een echo van een hijgen
slechts door de ziel gehoord,
wanneer ik ingetogen
denk hoe daar in den hoge
een zon, een ziel die blinkt
- mijn moeder - lacht en zingt.

[p. 614]

Nulla dies sine linea

Vind ik een vers alhier, aldaar
Ik buk mij lijk een bedelaar,
Steek goedgemutst het peukje op zak,
Is 't lichte of zwaardere tabak.
Ik frutsel er wel later aan,
Het zal wel gaan, het zal wel gaan,
Gij moet mij niet beklagen
Zolang ik mij nog bukken kan
Als vóór mijn voet, een spanne ervan,
Nog één keer alle dagen
Van dageraad tot avondlicht
Een peukje vers te rapen ligt.