Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 105

[p. 1]

[1960/1]

Pieter G. Buckinx
Acht gedichten

Winternacht

Aan hun doodshok gebonden,
achter het angstwater der grachten
huilen de honden.

Ongenaakbaar midden het water
versombert de burcht in de nacht,
de wieren scheuren het water
in het ijskoude licht van de nacht.

In het ijskoude licht van de kaarsvlam
achter het raam, een man
die opstaart uit het niet,
eeuwen geleden gestorven,
versteend tot ijskoud graniet.

Maar het lied is niet gestorven:
de wind zingt het lied in het riet.

[p. 2]

Hamlet

De nachten worden eenzamer,
het wordt donker in mij.
Ik sta voor uw bed, in uw kamer,
gij slaapt onder de sprei.
Ik speel maar met woorden ... woorden
als vlindervleugels zo zacht.
Maar ik schrik voor de slingerkoorden,
voor de vuurspin van de nacht.

Ik hoor u weer lachen en zingen
onder de vlierboom in mei.
Gij slaapt onder witte seringen.
Het is eeuwig winter in mij.

[p. 3]

Vincent van Gogh

Mijn graanveld met de kraaien:
de waanzin die aan komt waaien
uit de storm.

Naast de gele stoel, de gewrongen vorm
van het landschap met de cypressen.

O bruid met de blauwe tressen,
in de nacht van het niemandsland
dat wij samen bezitten zouden,
zal ik u weerzien, één ogenblik,
zolang ik mijn hand
in de doodsvlam kan houden.

[p. 4]

De zevende dag

De zevende dag
in de bergboswei
vond ik de wortels van de bron.
Het water herkende mij.

De steen die de bron
sinds eeuwen hield verborgen
blonk in de witte aders
van de morgen.

De vlinders vonden de dauw
in de doodstille anemonen.
De witgloeiende vogelveder
waarin de ziel mag wonen
blonk in het doodstille blauw.

Uit het oerland van de dromen
zong ik het oeroude lied,
maar de wereld
hoorde de boodschap niet.

[p. 5]

Feest

Verlamd achter het raam
zoekt uw oog de zon op het dak.
Uw wimpers vouwen tezaam
op een appelbloesemtak.

Gij loopt weer in de wei
waar boterbloemen bloeien,
of ligt wat op uw zij
te dromen van de bomen
waarin de merel fluit.

De ziel breekt zingend uit,
geborgen achter de ruit.
Maar niemand raadt het feest
der bloesems binnen uw geest.

[p. 6]

Vertrouwen

Gij zijt de rots en de bron,
de koele dauw op het gras.
Gij zijt de morgenzon
op het koren, de bloemen, het vlas.

Maar ik ben de bedelaar
die aan de straathoek staat.
Ik druk als Veronica
het zweetdoek op uw gelaat.

Ik ben de nagel, de lans,
ik ben de traan in uw oog,
maar ik klim in de blauwe gloed
van het Pinkstervuur omhoog.

Dan kraait de morgenhaan.
Ik stijg uit mijn wereldse nacht
naar het land waar de zon en de maan
tegelijk aan de hemel staan.

Reeds zie ik het morgenrood
in het dal, op de stroom en de brug.
Ik breek uit de moederschoot
en keer naar het oerland terug.

[p. 7]

Sterven

I.

Dat eens uw ogen zullen breken
en dat uw mond verstijven moet,
dat in de vriesnacht van uw bloed
de doodskou hare stilte tekent,
dat is het wat mij zwijgen doet
en beven voor het branden
van uw ontvleesde handen.

II.

Zo zwaar, zo zwaar wordt het bloed.
Gij zijt moe en de slaap
is een eiland, een bloeiende boom,
de vallei van de sluierdroom
waarin gij verdwalen moet.

Het water in de rivier
en de witte aders der sterren
versmelten met het dal.

Gij raakt de vleugels aan
van de glazen dood. Het heelal
is vloeibaar kristal.

[p. 8]

Eeuwig

Soms treedt gij uit uw mist,
en de eilanden van weleer,
de bloesems en droomgewassen,
staan glanzend in de plassen.
En ik herken u weer.

Het zenith vervloeit met de aarde.
Uw slapend aangezicht
verliest zijn schaduw en zwaarte.
Wij vloeien tezaam in het licht
van de morgenklaarte.