Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 104

[p. 577]

[1959/10]

Anton van Wilderode
Op kousevoeten

Altijd is ergens regen of een reden
om in dit bed niet makkelijk te slapen.
Je ligt een blauwdruk van de nacht te maken:
zo staat het huis van boven tot beneden
vol kinderademhaling in de kamers.
De maan trekt in ootmoedig dunne lijnen
de tekening van deuren dorpels ramen,
daklijsten, menigvuldige kozijnen.

Je denkt aan alle dingen die hun vaste
plaats in de schuiven kregen, aan de kleren
die roerloos hangen in de hoge kasten.
Dozen vol donker pelsen pauweveren
met ronde ogen, bijna vogelgeuren.
De zwarte nutteloze schoenenparen
die men zorgvuldig poetst en blijft bewaren,
de hoeden waarmee niets meer kan gebeuren.

Koud zeil, daarna tapijt onder je voeten
tweemaal drie stappen, eerder krap gemeten;
je kan het blindelings als het zou moeten.
De trap is steil met vijftien korte treden.
De kat kijkt langzaam door het kamervenster
naar 't warme plekje waar zij neer zou willen,
een witte genster valt in haar pupillen.
Als het een ster was, zou je mogen wensen.

[p. 578]

 

In de veranda ben je nog niet buiten

 

en toch al bijna want aan alle kanten

 

liggen de blaren, gele apenhanden

 

tot in de vingers uitgestrekt, tegen de ruiten.

 

Je kan de tuin zien als een zwarte horde

 

van struikgewassen en bewogen heesters

 

die triomfantelijk naar het huis marcheren

 

maar door de wind bijtijds weerhouden worden.

 

 

 

Tenlaatste trek je deken dak en donker

 

over je heen om als een boom te slapen

 

met alle wortels pijnlijk saamgetrokken

 

tot in de stam gesplinterd en verlaten.

 

Je drinkt de wind met ademloze teugen

 

de stilten en het langzaam regenwater

 

en tekent op de sneeuw van je geheugen

 

een klein zwart kolenkruis, een plek voor later.