Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 104

[p. 1]

[1959/1]

Jos de Haes
Delphi

I

Navel der aarde Gods. Wij zitten
en horen sperwers water drinken.
Dat is alsof metalen klinken
en smelten in een blauwe hitte.

Een slang, een goddelijke schaamte,
schuift over schilferende muren,
of ligt te blijven en te duren
bij kleibaksels en geraamten.

De droge tepels der kanille
verpulvren tussen onze lippen.
Het laatst zal ons de smaak ontglippen
uit de verzadigde papillen.

En dan, uw linker in mijn rechter,
twee laatste stofveredelingen,
zijn wij zelf eetbare dingen
in Gods vuurvaste trechter.

[p. 2]

II

In de trechter van hun ingewand
spannen de vogels snaren,
uit de onderwereld aangeland
zingen de vogels maren.

Zij doen dat op een vurig wiel.
Ik hoor hun lange messen kriepen
als op de slijpsteen van een ziel
die mij de goden schiepen,

De stof der eeuwen raakt eraan.
De lagen stof van dode dingen,
waarin zich dan de tekens slaan
van wat wij zijn, muurtekeningen

tegen de wording en de wil
van lang stollende kraterwanden.
Daar gaat de spraak dan van een vogelgil,
die uit de trechter van zijn ingewanden

eeuwig snijdt en in de rotsen krast
de raadselspreuk voor de verdorden,
dat er is sap, dat er is bast,
dat er is Christus vlees geworden.