Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 102



[pagina 449]
Hubert van Herreweghen Drie windmolens Drie windmolens, kleine draken in het zwarter wordend licht willen van de grond losraken maar zinken in hun gewicht. En links op de barre heuvel in de losse beukende wind houdt gevoelig aan de teugel een draakje, een onbewogen kind. De ziel, een zwarte windmolen, slaat in een land ver van huis, waar oeroude dieren dolen, wanhopig wieken in kruis. Maar eens, een najaar, de dieren zijn diep in hun holen gevlucht, mag de ziel de vleugels vieren en vaart door de gouden lucht. En ziende, op een steen gezeten het somber gelukkig kind, gesloten voorhoofd, vergeten wat de droom aan de aarde bindt, - duizlende sekonde hijgen, en lam van vrees voor de val - ga ik trillen, ik ga stijgen en ik hang in mijn vleugels al.