Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 100

[p. 586]

Hubert van Herreweghen
Oudejaarsavond

I.

De tijd in ronde kringen
cirkelt van jaar tot jaar.
De mensen en de dingen
worden hem traag gewaar:

een vogel op zijn zwingen,
een naderend gevaar,
de Lorelei aan 't zingen,
zij kamt heur gouden haar,

golven en jaargetij,
springvloed van tijd, en wij,
van einde naar begin,

raden de dag en 't uur,
bedolven in de duur,
glimlachende godin.

[p. 587]

II.

Zoekende naar de zin
van tekens en gebaren
die al zo lange jaren
boezemen vrees ons in,

liefde, verbazing, schrik,
en wij, gelijk de honden
aan de ketting gebonden,
janken, huilen - ook ik -,

rijst, met het nieuwe jaar
in de beloken tijd
een lach der Lorelei,

een waterrimpel maar,
een vriendelijk oog klaar,
een ingetoomd verwijt.

[p. 588]

III.

Als wij stil konden blijven,
zo stil dat de gebaren
mogelijkheden blijven
- als toen wij zelf dat waren -,

de kiemen der beweging
nooit noodloos activeren,
de duur, de ruimte en weging
gebeuren en passeren -,

dan zouden wij de kansen
op volmaakt roerloos dansen,
op één zinvol gebaar

niet elk moment bederven
en misschien vóór wij sterven
waarheid worden gewaar.