Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 100

[p. 391]

Hubert van Herreweghen
Kerkraam

I.

Een zwarte man, een gouden vrouw
en een purper kind, die samen
glimlachen in de klare kou
van in lood gevatte ramen,

houden hoge ogieven dicht
en slaan het vergezicht open
met subtiel bedrog van licht
door lichaam en alm gelopen.

Zij arbeiden, aandacht en stiel,
naar de timmerbank gebogen,
en windend uit een spinnewiel
de draad met vingers voltogen,

lenend elkander ruimte en kleur
en vrede en peinzend verbazen,
omdat, gebeure wat gebeur',
werk is extase.

[p. 392]

II.

Alsof de tafel aangerecht
zal worden tussen planeten
om er, zoals het Boek het zegt,
het hemels avondmaal te eten,

alsof de dungespannen draad
de zaligen moet omkleden
in 't licht, verrukkelijk gewaad
rond verrukkelijke leden,

zo wordt het edel hout bedoeld
door de tastende instrumenten,
zo wordt de witte wol gevoeld,
regen op gras in de lente.

De mens, met de dingen bezig,
die ze vormt naar zijn geest en stelt,
is volmaakt op aarde aanwezig.
Slechts het volmaakte telt.

[p. 393]

III.

Zij werken ieder aan hun droom,
de vrouw zal de zorgen spinnen.
de man zet de zaag in de boom,
de zoon wacht om te beginnen;

hij verzamelt zijn eenzaamheid,
zijn zang, zijn waarheid, zijn woorden,
en telt de dagen van de tijd
tot de komst van de bekoorder,

tot het spel met het kwaad begint
tot de kracht uit hem mag breken
tot als donder en wervelwind
hij woorden van God mag spreken.

Een zwart man, een gouden vrouw en
een kind blauw in de zonneschijn
mogen, in vreze en vertrouwen
werken en samen zijn.