Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 99

[p. 1]

Blanka Gyselen
Beeld in sneeuw

Beleeft, van eeuw tot eeuw,
elk voor zichzelf het wonder?
Wij dompelen samen onder
mijn zuster in de sneeuw

de ziel aan zoveel wit
verstild en uitgezuiverd...
Maar wéét gij, hoe ik bid?...
en ik, waaraan gij huivert?...

Hoe moet nu, los van ons
uit elk een wens vertrekken...
Gij stort u in het dons
en tekent er uw trekken

en rijst in 't grijze licht
en hoort de hinden huppelen...
Ik zie het zilver druppelen
van uw doortrild gezicht.

_**_*

Ook mij verleidt het spel
uit onze kinderjaren...
Voor een verpuurd ervaren
werp ik mij in de wel.

[p. 2]

 

Maar diep uit d'aardeschoot

 

komt over mij gegleden

 

als een bevroren vrede

 

de adem van de dood.

 

 

 

En 'k staar ons masker aan

 

zoals, sinds alle tijden,

 

Hij, die dit beeld bereidde

 

ons in Zijn oog weet staan.

 

 

 

_**_*

 

 

 

Vervloeien in elkaar

 

ergens, aan wèlke grenzen

 

zich rakend, alle wensen?

 

Gij wijst met weids gebaar

 

 

 

naar d'ongerepte rug

 

der zachtomvachte heuvelen

 

en lokt mij met uw keuvelen

 

binnen den droom terug.

 

 

 

En 'k volg, van eeuw tot eeuw...

 

Wij stijgen weer naar 't wonder.

 

Gods zon gaat langzaam onder

 

op maskers in de sneeuw.