Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 257]

[1953/5]

Blanka Gyselen
En eeuwig treedt...

...En eeuwig treedt van uit zijn eenzaamheid
een verre God om aan zijn beeld te kneden
uit deze klei
die kleeft aan u en mij.

Een windbegin, bijna van innigheid,
geleidt zijn hand langsheen d'oneffenheden
en stijgt tot storm
en die boetseert den vorm.

Dan zwijgt het àl. De Schepper peilt zijn werk
dat eeuwig weer, in 't neerslaan van zijn ogen,
tot steen gestold
bééft, als zijn donder rolt.

Aan wolk én wolk van zijn geweldig zwerk
op steen én steen over zijn beeld gebogen
- gij hier, ik daar -
slààt hij ze aan elkaar.

En deze twee, die uit hun duisternis
ontvonken tot zo bovenaardse klaarte
zien in dit licht
elkanders zielgezicht...

Dan glimlacht Hij in zijn geheimenis
en laat hen weer in héél hun stenen zwaarte
los in den tijd
beeld van Zijn eenzaamheid.