Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 1]

[1953/1]

Louis de Bourbon
Gedichten

I

Dit is een lied voor haar alleen
wier heldre liefde mij bescheen
sinds het eerste tasten van mijn blik
tot aan haar zachten stervenssnik
wier beeld sindsdien mijn leven kleurt
met licht en schaduw, beurt om beurt.

Want elk gevoel, elk beeld, elk ding
vervluchtigt tot herinnering
ik heb er vele, een bonte rij
die wisselt met het levenstij
maar nooit, zolang dit hart mag slaan
zal het beeld van haar in mij vergaan.

Noch van mijn jeugd, die zij geleid
heeft met haar warme tederheid
zij was mijn toevlucht bij verdriet
zij leerde mij het eerste lied
en God, dat schoonste en wreedste woord,
heb 'k van haar lippen het eerst gehoord.

[p. 2]

II

Er was een hemel van azuur
klimrozen bloosden langs de muur
van het witte huis, op het balkon
stond zij te dromen in de zon
een merel floot zijn waterval
het gras droeg druppels van kristal.

En in die heldere voorjaarszon
speelde ik met vlinders op het gazon
een bij groette met zacht gezoem
het hart van de eerste zomerbloem
en de kastanjes in de laan
hadden hun kaarsen aangedaan.

De zomer met zijn vlammend licht
de middagstilte, onder het dicht
geblader van het donkere bos
slaap ik languit op het koele mos
droom dat ik sterf, ontwaak met schrik
en kijk in haar ontroerde blik.

[p. 3]

III

En ik leerde al vroeg dat het gemis
steeds de oorsprong van het verlangen is
hoe tederder het hart zich bindt
hoe dieper het zijn wonden vindt
hoe lichter zich het leven bood
te donkerder is straks de dood.

Sindsdien deed hij zich aan mij voor
die dood in menige vorm en spoor
een vogeltje door vorst geveld
verstijfd op het witte winterveld
Wodan, de ouwe, trouwe hond
die ik 's morgens dood voor 't tuinhek vond.

Een jager op het akkerland
een korhoen tuimelt in het zand
mijn lievelingsbeer wiens vacht verslijt
dat het zaagsel uit de naden glijdt
mijn bekertje met Hans en Griet
in scherven op het blauw graniet.

[p. 4]

IV

Geknield in deemoed en berouw
heb ik gedroomd van reiner vrouw
dan ooit in het duister van den nacht
een kind ter wereld heeft gebracht
het godlijk kind dat in een stal
de koning werd van dit heelal.

Ik zocht de kernen van het zijn
verzinnebeeld in brood en wijn
de wijsheid, dat het leven was
slechts overgang van stof tot as
steeds in mijn kleine, blanke cel
was Hij onzichtbaar mijn gezel.

Maar wie redt als de hemel zwijgt
een hart dat tot de aarde neigt
want tussen aarde en hemel hing
het beeld van haar herinnering
en tussen tijd en eeuwigheid
de lokroep van haar tederheid.

[p. 5]

V

Eén lente lang gaf mij de dood
respijt als sombere reisgenoot
nog verheugt mijn hart, o lieveling
de troost van uwe fluistering
ik ben getekend voor altijd
met het stygma van uw tederheid.

Zolang ik op de aarde ben
geen warmer vreugde die ik ken
dan in uw armen, in uw schoot
o tegengift voor leed en dood
nog hunkert naar dat zoet bedrijf
mijn hart nu ik die woorden schrijf.

En uit dat lentelijk getij
het kostbaar fruit voor u en mij
de kinderen die gij hebt gevoed
de loten van dit oude bloed
zo vond ik binnen aarde en tijd
een brug naar onvergankelijkheid.

[p. 6]

VI

Dan kwam de zomer en de herfst
het onafwendbare bederf
wie zoveel sterven heeft aanschouwd
raakt met den eigen dood vertrouwd
het bloed verschaalt, de hand verkleurt
die mij den laten beker beurt.

De dagen raken uitgeteld
de laatste stuivers van het geld
dat ik verspilde in overvloed
toen het lente was in hart en bloed
het is dit duistrend avondlicht
dat zich op prille beelden richt.

Niets heeft het hart zo fel gewond
dan het zwijgen van haar bleke mond
die droeve, wereldwijde klacht
die mij vervolgt bij dag en nacht
dat bleef de diepste herinnering
bij aller dingen wisseling.