Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 92

[p. 420]

A.G. Christiaens
De stadstuin
(bekroond met den Prijs der Poëzie-dagen van Merendree, 1947)

Weg uit het centrum, twintig meter hoog,
waar nimmer nog een kruimel goede grond
bleef kleven aan de voet; waar stof het oog
verdooft en ik van raam tot raam mij wond

Gelijk een vink, huur ik een tuin: ik tast
naar de aarde, ik keer haar om als waar' ze dood.
Ze ontwaakt, herkent mij, klampt en zuigt zich vast
in 't nagelvlees, intiem en klam en bloot

Als waar' ze ook vlees en bloed; want zij, ze voelt
hoe door de schollen aan de Leie ruid
de hand gebleven is, die haar doorwoelt,
lijk trouw de ziel, die zich nu zeegrijk uit:

Ik ben op weg, o Leiegrond, ik kom,
mijn vader roept, ik voel het boerenbloed
van 't voorgeslacht me omkruipen en daarom,
als gij mij opneemt, Aarde, wees mij goed.