Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 92

[p. 220]

Maurits de Donker
Vae soli

Voor Zeger

Uw liefde, roode wijn, die in het glas verschaalde,
verdook zich schuw en schuchter achter een gordijn
van ondoordringbaarheid, waar zij tot schim verschraalde,
wijl zij niet openbloeien kon in 't rijk festijn
van gave en overgaaf, maar moeizaam moest verkwijnen
als dorre plant, die dorstte naar het welig sap
der wedermin.

Wat wonder dat in u blijft schrijnen

het hard gemis aan deze liefde, die de trap
moet vormen, voerend naar uw paradijs op aarde.
Maar alles, allen gaan altijd aan u voorbij
en gij blijft eenzaam achter in de gore gaarde,
waar niet één frissche bloem gedijt.

O woestenij

van niets dan wild gewas, van distels en van doornen,
uw wasdom gaat teloor in dezen droeven staat.
Maar uw gemoed zal niet in wilde vloeken toornen,
maar teren op de hoop, uw eenig toeverlaat.