Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 92

[p. 2]

Anton van Duinkerken
Zwaluwen

Men ziet, als 't najaar wordt, zwaluwen zitten rillen
In rijen op den telegraafdraad bij elkaar
Men voelt het kouverkleumde hart der kleinsten trillen
Zij haken, zonder hem gezien te hebben, naar
Den heeten, onbewolkten Afrikaanschen hemel.

..... 'k Zeg: zonder hem gezien te hebben, - net als wij,
Die in onze onrust ook verlangen naar den hemel.
Vol aandacht staren zij, een zwarte stippenrij,
Naar 't wolkendek of schrijven ongedurig kringen
Om weer te keeren op de plek, vanwaar ze gingen.

't Is bitter, weg te vliegen uit het kerkportaal,
Bitter, daarin geen zomerluwte meer te vinden.
Wat zijn ze diep bedroefd! De notenboom staat kaal,
Zijn blaadren gunde hij bedrieglijk aan de winden
Het broed van 't eigen jaar herkent zijn lente niet
Onder het grauwe kleed van 't najaarsch rouwverdriet.

Zoo aarzelt onze ziel, als ze alles heeft geleden
Voordat zij uitvliegt over 's Heeren oceaan
Naar 't eeuwig rozenland, den hof van 't hemelsch Eden:
Zij tast en talmt en keert nog om bij 't henengaan.

naar Francis Jammes.