Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 91

[p. 321]

[1946/6]

Gaston Burssens
Elegie

Haar laatste blik was als de schoonste vrucht
Die ooit een boom in herfsttooi heeft gedragen
Met al de rijke weemoed van haar laatste dagen
Tegen de laatste blauwe lucht
Haar laatste glimlach was het schoonste blozen
Dat ooit een vrucht heeft voor haar dood gekozen
Haar laatste handdruk was de traagste val
Die ooit een rijpe vrucht nog vallen zal
In 't rijk des gouden rijkdoms...

Haar laatste woorden waren ook mijn laatste woorden
Die niet gesproken toch de stilte stoorden
Die was tussen ons beiden
O stomme woorden van berouw en lijden
Die onze ogen langs elkander kruisten
En lang nog door mijn leden ruisten
En door mijn ledig huis
Als alle andere leed geen kruis
En geen verdoemenis meer zijn kon voor mijn leven
Als alle andere leed door één leed werd verdreven
Dat heilig is en veilig opgeborgen
Voor morgen...

[p. 322]

 

Toen ik haar ogen sloot was niets meer op de wereld

 

Niets meer op déze wereld dan het Niets

 

Dat alles is maar minder dan het Iets

 

Dat in een traan voor 't laatst in onze ogen perelt

 

O God Gij spotte toen met mijn belofte

 

Die onverhoord Gij voor mijn voeten plofte

 

Wellicht uit wraak uit ergernis misschien

 

Of nog éénmaal te zien

 

Waarheen Uw noodlot mij zou richten

 

Maar ik wil nergens heen ik wil alleen maar zwichten

 

Voor háár wil die hoewel onuitgesproken

 

Mij dwingen zal tot ongeloken

 

Ofschoon - dat weet ik nu - ononderbroken

 

Aanbidden van een beeld...

 

 

 

Dan hing een waas van witheid over haar

 

Waardoor ik heen kon zien als door een heerlijkheid

 

Van halfgetemperd licht een deerlijkheid

 

Die schoon verdoezeld lag trots d'eerlijkheid

 

Van ieder jammerlijk gebaar

 

 

 

Ik wou niet weten dat het witte waas

 

Niet over haar maar vóór mijn ogen hing

 

Mijn leed zou een berouw zijn dat eilaas

 

Een schoon verdriet verving

[p. 323]

 

Er is een schijnbaar leven in dit schijnbaar dood-zijn

 

Waar alle doden van dit leven groot zijn

 

Aan klein' herinneringen

 

Mijn God - ik heb U reeds zoveel verveeld

 

Door mijn geroep tot U niet tot een vloek te dwingen

 

Gij die iets meer zijt dan voor mij een beeld -

 

Gij hebt de kleinste dingen

 

Mee met haar leven aan haar dood verbonden

 

Een klein juweel een schone stond een boek een wonde

 

Een woordje dat bleef hangen ergens

 

En zachtjes spreken blijft van niets en nergens

 

Dan van de doden die maar aldoor groot zijn

 

In 't kleine leven van dit schijnbaar dood-zijn...

 

 

 

Als ooit een mensenleven heeft gedwaald

 

Langs 't aangezicht van leed en zelfberouwen

 

Als ooit een levend wezen heeft gefaald

 

In 't aanschijn van geluk en zelfbetrouwen

 

Dan is het hier temidden van de graven

 

Bij dit allenig graf waar het geluk begraven

 

En 't leed geboren is

 

Dat het verdwaalde lot door 't falen werd bezworen

 

En veel van 't weinige verloren is

 

Dat àlles plots verloren is... verloren...

[p. 324]

 

In sorben- en ahornenlanen van het park

 

Heeft mij voor 't eerst een lange vrees bekropen

 

Dat geen verlangen en geen zerk

 

Ooit een herinnering aan vrouw en graf kan slopen

 

Het rood der lijsterbessen en het witte geuren

 

Van de ahorn

 

Hebben aan 't kleed van 't leed zijn gave vorm

 

Zijn gave kleuren

 

Teruggeschonken die de slenter van het leven

 

Verdoezeld had tot grijs dat grijzer was gebleven

 

Dan een stompzinnig leed

 

Maar weer is nu voor wie vergeet

 

De bittere schoonheid van 't vergeten leed gekomen

 

In 't rijpe rood der sorbebomen

 

In 't witte geuren der ahornebloemen

 

Waar zij met spel van kleur en geur

 

Het leed van wel en wee verbloemen

 

Tot alle bloemen nu met wijd ontplooide kelken

 

Zoals in 't oude lied - eens weer verwelken