Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1941

[p. 463]

Miniaturen
door Albe

III. Het strenge vonnis

Twee mannen werden voor den rechter gedagvaard.

Er waren geen getuigen opgeroepen want beide beschuldigden verschenen voor den rechter met de bezwarende getuigenis van hun daad.

De eerste was een verrader van zijn land.

De rechter zocht de diepten in de oogen van den man, maar diens blik lag besloten in de schaduwen zijner oogleden.

- Nequius oculo quid creatum est? dacht de rechter bij zichzelf.

Dan begon hij den man met striemende korte zinnen te ondervragen en besloot zijn uitvorsching met een laatste vraag:

- In welke taal hebt gij uw land uitgeleverd, man?

- In de taal, die ik van kindsbeen af spreek, zei de verrader.

Toen stond de rechter op en sprak koel het vonnis uit: breng dezen man weg, hij is den dood schuldig.

Men bracht daarop den tweeden beschuldigde voor den rechter en de aanklacht luidde: Deze man is een lafaard. Hij wierp zich als een smeekeling in de armen van den vijand.

De rechter hervatte zijn striemende ondervraging wijl hij den beschuldigde diep in de oogen keek; doch de blik van den lafaard was troebel van vrees en weer dacht de rechter: Nequius oculo quid creatum est?

Andermaal stelde hij koel de laatste vraag:

- In welke taal hebt gij uw laffen angst uitgeschreeuwd, man?

[p. 464]

- Ik gebruikte de taak die de vijand het best kon verstaan, zei de lafaard.

Weer stond de rechter op en verwees onverbiddelijk den man tot de doodstraf.

Na deze zware dagtaak keerde de rechter huiswaarts en toen hij in de avonduren zijn dag overdacht scheen het hem toe, dat zijn geweten hem een verwijt deed omwille van het tweevoudig strenge vonnis. Doch hij verdedigde zichzelf voor zijn eigen rechter: mijn vonnis was rechtvaardig. Een man, die zijn land uitlevert in vreemde munt, en een man, die zijn vrees belijdt in de taal van zijn hart, had ik kunnen vrijspreken. Maar deze verrader was een lafaard en de lafaard was een verrader. Mijn vonnis was streng doch rechtvaardig.

De rechter had een kalmen nacht want zijn geweten liet hem met rust.

IV. De galante schutter

(Vrij naar Charles Baudelaire. - Le Spleen de Paris.)

Hij liet zijn rijtuig stil houden nabij het schietterrein, stapte uit en zei, dat het hem aangenaam zou zijn enkele kogels te verschieten om den Tijd te dooden.

Dit monster dooden is wel de gewoonste en tevens meest gewettigde bezigheid van elken sterveling!

En hij bood op galante wijze de hand aan zijn dierbare, lieve en gruwelijke vrouw, aan het mysterieuse wezen, dat hij zooveel genoegens, zooveel leed en misschien ook een groot deel van zijn talent verschuldigd is.

Verscheidene kogels sloegen ver van het doel in; één doorboorde zelfs de zoldering.

En wijl het beminnelijk wezen hooghartig lachte ter bespotting van 's mans onbehendigheid, wendde deze zich bruusk om en zei:

- Houd die pop dààr in het oog, diè met haar neus eigenwijs in de lucht en met dat hooghartig gezicht! Welnu, mijn beminnelijke engel, ik stel me voor, dat U het zijt.

[p. 465]

En hij sloot de oogen en haalde den trekker over. De kogel onthoofde netjes de pop.

Daarop boog hij galant naar zijn dierbare, lieve en gruwelijke vrouw, zijn onafscheidelijke en onbarmhartige Muze, gaf haar met allen eerbied den handkus en prevelde:

- Ach, mijn beminnelijke engel, hoe dankbaar ben ik U voor mijn handigheid!