Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1941

[p. 344]

Getijden te Brugge⁽¹⁾
IV. Sneeuw
door Jan Vercammen

Ver uit het oosten draagt de wind
hem teeder aan voor Brugge,
de sneeuw. Op een der heuvelruggen
der Ardennen stond een kind

zijn hand te reiken. Over 't Zwarte Woud
met donkre dennen en de sleden,
die men niet komen hoort uit het verleden,
ving hij te dalen aan. Opdat gij zoudt

verblijd zijn, vindt hij hier den grond:
hij dooft den echo van de straten,
hij zoekt als aarzlend uw gelaat en
vindt de warmte van uw wimpers en uw mond.

Onthoud zijn weg en weet: ik kom
van verder nog, voorbij de steppen,
waar God alleen een oceaan kon scheppen.
Maar dat vergat ik reeds. Daarom

zult gij vanavond - ach! gij zult niet zien,
hoe mij ditzelfde sneeuwen zal verblinden
op andre wegen - u te rusten wedervinden
in mijn verlangen. En misschien

zult gij de wijze van het wiegelied
beluistren, dat ik lang geleden

(1) Zie D.W. & B. nrs 6-7, en 11-12, 1940.

[p. 345]

 

voor uwen slaap ontwierp. Ik heb gebeden

 

om deze sneeuw, dien God niet nederliet

 

 

 

voor snelle sleden in het Zwarte Woud

 

en voor het kind op een der heuvelruggen

 

der Ardennen, maar opdat gij te Brugge

 

dien witten winterdag gedenken zoudt.

V. Nawinternacht

Het was verruklijk buiten in dien nacht
het uur aan uur te weten sneeuwen,
omdat dan 's morgens de geluiden zacht
als 't wieken zouden zijn der meeuwen,

die door den najaarsnevel naar de reien
en 't Minnewater kwamen van de kust.
Een wereld werd ons toegedekt en tijen
ons stilgelegd tot de volkomen rust

waarin wij zwijgend naast elkander lagen.
Die wereld was de grondelooze droom
van een geluk, dat zuiver en voldragen
ging rijpen als de vruchten aan den boom.

aan den volwassen boom van ons verlangen.
De tijen van het bloed zijn blind en wild,
zij hebben als het water donkere gezangen
en zingen die. Doch niet alleen verstild

in dezen nacht, maar algeheel verzonken
ervoeren wij die melodieën als bezit.
Geen lied was in ons leven zoo verklonken
en toch volkomen eigendom als dit.

[p. 346]

 

Wij hadden dezen nacht al uitverkoren

 

toen ik met u langs de chrysanten ging

 

en later u den ijlen toon liet hooren,

 

die zuiver tikte door de schemering.

 

 

 

Want dan begon een uur dat wij verkenden,

 

dat enkel einden kon in dezen nacht,

 

in 't oogenblik, dat om uw rilde lenden

 

mijn armen zich ontspanden en mij zacht

 

 

 

uw naam ontviel. Dan is begonnen

 

wat verder gaat en weer eens einden moet.

 

Wij hebben enkel een herinnering gewonnen.

 

Het sneeuwt en in de stilte ruischt uw bloed.