Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1941

[p. 318]

Art poétique
Binnenwaarts
door R. Herreman

I

Hoe, als mijn oog ontwaakt,
mijn stem nog ongeboren,
staat elke smart gewraakt
in huivrend licht te gloren.

Zoo, scherp en vroom en naakt,
door geen verraad te smoren,
ben ik van God geraakt
en voor dit lied verkoren.

Maar hoe, wanneer geschal
van woorden mij ontschiet,
herken ik weer den val.

Tot, rijzend als wie mint,
om het beloofde lied
het zwaar gevecht begint.

[p. 319]

II

Gesloten buik, gesloten poorte,
en geen gezang nog aan mijn woord,
maar zich ontwindende geboorte,
die blind naar binne' en buiten boort.

o Pijn, en zorg, en sloopend wachten,
o leegte op den begonnen kreet;
o kamp, mijzelf niet te verachten,
die nieuwe nederlagen weet.

[p. 320]

III

- Ach, zingt niet alle zwijgen juister
dan welke zang die 't leven duidt?
Maar aan een wankelend gefluister
kiemt onvermoed een trouw geluid.
Zie, de eerste schaduw weeft haar luister:
een wereld aarzelt aan de ruit.

[p. 321]

IV

O vrouwlijk spel van rijm en maat,
en spel van manlijk zinnen,
hoe aan een woord gewonnen zaad
genade en bloei zal winnen

- o sterven voor wie minnen -
tot immer onvoltooiden staat.
Doch zing: daar zal beginnen
de eeuwge belofte van de daad.

[p. 322]

V

Zie mij hier gaaf, zie mij gespleten;
zie mij, die in den chaos duik,
maar van Gods ordening bezeten,
mijn hang naar blinden waanzin fnuik;
die stijgend en steeds neergesmeten,
steeds de aarde ontworsteld, de aarde ruik.

[p. 323]

VI

Om beurten klaar, om beurten duister,
gelijk een licht dat komt en gaat,
raad ik nog van het licht den luister
als het mijn oog in schaduw laat.

Ik heb het leven zelf gewonnen,
ik ben mijn ernst, ik ben mijn spot;
en is mijn wildste kreet bezonnen:
het armst gezang verslaat het lot.

Ik ben mijn blijdschap zonder einde,
die donker lacht en gouden lacht,
en mijn gedicht, het schraal omheinde,
is hoog en diep op God bedacht.