Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1940

[p. 171]

Doktersgeheim
Fragment door Choromanski

Het was een paar minuten over zevenen, de windstooten waren nog geweldiger dan te voren en de storm had alle elementen ontketend. Op de straten was 't pikdonker, er brandde geen enkele lantaarn, af en toe gleed er een eenzame schaduw van een voetganger voorbij. Juist op dit oogenblik stak de van het vergeefsch wachten razend geworden Widmar weer een lucifer aan en keek andermaal op zijn horloge. De wijzer was maar een heel klein eindje verder. Widmar kuchte en hijgde zoo geweldig, dat de lucifers in zijn hand de een de ander als in een luchtstroom uitgingen. Daar hij geen kaars kon vinden, sloop hij in het donker naar het open venster en boog zich, om naar buiten te kijken, over de vensterbank heen. Een warme windvlaag voer door zijn baard en wierp hem een paar haren in den open mond. Daarop trok ze hem zijn das onder zijn vest vandaan en zwiepte die met een mengeling van woede en wanhoop tegen zijn gezicht.

Het was weer een stil oogenblik, de wolken schoven naar alle kanten opzij en een grijsachtig licht verspreidde zich door de straten. Bij den hoek, waar Widmar's tuin achter het staketsel van citroen- roestkleurige bladeren opdoemde, stond de consierge.

‘Waarom is 't licht opeens uitgegaan?’ schreeuwde Widmar met een heesche stem.

‘Dat is in de heele stad gebeurd,’ antwoorde de man. Een aantal gele, roode en oranje bladeren fladderden om hem heen, de hemel verduisterde weer, zoodat men geen hand voor oogen kon zien.

In dit ondoordringbaar donker suisde de ziekenauto de Balorystraat in, de verpleger Pawl toeterde onophoudelijk en de snelheidwijzer stond op honderdtien. Opeens slipte de

[p. 172]

wagen met zijn achterwielen over het natte plaveisel, de chauffeur drukte zijn voet op het pedaal en gaf gas, de auto kwam weer recht te staan en de verpleger Pawl, die naast den chauffeur zat, had den indruk, alsof er van binnen een niet meer menschelijk stemgeluid opsteeg.

Het licht van de lantaarns sneed dwars door de duisternis heen. De auto vloog fluitend langs den eigenlijken rijweg en het was nog een wonder, dat de banden den rand van het trottoir niet aanraakten. Juist op dien trottoirband liep de chirurg Tamten. Weer brak het licht even door, maar toch draaide Tamten zijn zaklantaarn niet uit, hij kwam met zijn voet in een plas terecht, draaide zich om en bleef als verstijfd staan.

Hij stond daar midden op het trottoir vastgenageld, zonder een woord te zeggen, met wijdgeopenden mond, de zaklantaarn viel bijna uit zijn handen. De automobiel vloog met een verschrikkelijk geloei voorbij. De chirurg Tamten herkende dadelijk zijn ziekenwagen, reeds uit de verte had hij den chauffeur en den verpleger Pawl gezien en nu schitterde het licht achter de raampjes voor zijn oogen. Toen hij achter het witte glas den grijzen baard en het oude gezicht van den eersten geneesheer Bogucki kon onderscheiden scheelde 't weinig, of hij gaf een luiden schreeuw.

Dit doodsbleeke angstwekkende gezicht schudde achter het raampje heen en weer, om dadelijk weer te verdwijnen. De limousine was al lang in den nevel opgelost, en reeds verstierf het getoeter van den claxon in de verte, maar nog altijd stond de chirurg daar in de plas wezenloos om zich heen te kijken.

‘Wat is er toch gebeurd!’ riep hij luid. Daarop hief hij 't hoofd op en stapte met een ernstige, norsche uitdrukking op het gezicht, nog sneller naar het ziekenhuis.