Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 662]

Het meisje Hedwig

Voor haar ouders.

Zij draagt de wondre kennis voor een kind
van haar geluk, waaraan ons weten
zeer stil wordt als een traag-geluwde wind,
die eerst de wolken voor de zon heeft opgereten.

Wij kwetsen niet met ons verhard ervaren
haar overschouwen van den blauwen dag,
des avonds, als hier onbestemde geuren waren
en warren in het lage sterrenrag.

Want sterren dalen trouw haar droomen tegen
in ieder uur van haar doorlichten nacht:
ze heeft ze tot haar halssnoer zingend saamgeregen,
één oogenblik is aan zijn glans haar stem verzacht.

Maar ook onze aarde staat haar dichter dan ons allen:
zij delft de zeldzame ertsen uit haar schoot,
als 's avonds 't najaarsooft is in haar hand gevallen,
bloeien de voorjaarsbloemen bij haar morgenbrood.

Wat is het land, waar zij nog door blijft schrijden,
waarheen zij onbegrepen onze blikken wendt?
Wellicht verwondert haar ons machteloos verbeiden,
haar, die nog de eerste namen van de schepping kent.

jan vercammen.