Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1935

[p. 653]

Bestendig

Laten wij stil zijn, liefste, en dit uur niet schaden,
waarop verrukt de vleermuis op haar vlerken beeft,
en waarin eens, o heerlijkst' aller daden,
ons hart zich ritselend uitgesproken heeft.

Laten wij zwijgend aan elkander raden,
de vreugde die het vroom herinneren geeft,
nu het ons droomig drijft op d'oude paden,
waarboven nog dezelfde vleermuis zweeft,

die ons herkend heeft en is voorgevlogen,
en ons gewenkt heeft als de laatste keer,
toen wij als kinderen hierhenen togen

en naar elkander onze roode lippen negen.
Laten wij luist'ren, liefst', op dezen wederkeer,
naar 't hart, dat nimmer heeft gezwegen.

paul de vree.