Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1935

[p. 651]

Uit ‘Kerubijn en mens’

I

Mijn engel staat
Als een vlam ten horizon
Gloed is zijn gewaad
en zijn aanschijn zon.

Ik weet mijn beeld
Haast hem gelijk
Uit glans geteeld
En ........ slijk.

Ach, arm ekilibrist
Op der kimme lijn
Die 't evenwicht mist
Om een geest te zijn.

Een schaduw viel schuin
Als een vlek ten horizon
Van een dwaas, die in 't ruim
Een koorddans verzon.

Hij heeft het waagstuk voortgezet
Op de lijn der ewigheid:
Als een wijdgespannen net
Hield God de armen uitgespreid.

[p. 652]

II

Een jonge arend stort
Het licht uit.
En waant zijn schaduw buit.

Breekt dwaas
Zijn scherpe schachten
Op het valse aas.

Somber
Dekte de warme borst
Haar kille omber.

En waar het schelle licht
Zijn schaduw heeft geschetst
Ligt
Een arendjong gekwetst.

albe.