Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1935

[p. 415]

[Jac. van Hattum]

Wat was zij ziek dien avond......

Wat was zij ziek dien avond en haar mond
verteld' ons, wat zij altijd had verzwegen;
- wel heeft ons hart de volle maat gekregen -;
soms lachte zij en riep: ‘'k Word weer gezond.’

En later in den nacht lag ze maar stil
een kinderliedje voor zich heen te zingen
en riep: ‘Ik zie, ik zie zoovele dingen,
die ik zoo graag dicht naast mij hebben wil.’

Dan, in den morgen, was 't, of zij gewon,
wat haar het Leven altijd had onthouden;
toen rustig zich haar smalle handen vouwden,
viel over 't laken 't licht der morgenzon.

Ze wenkt' en fluisterde: ‘Laat mij alleen...’;
en met 't Geluk, dat zij zich had verworven,
is in dat ochtenduur zij stil gestorven;
zoo, stil-berustend, gaan Gods Kind'ren heen.

j. van hattum.

[p. 416]

De laatste avond

Wij hebben eigenlijk niet veel gesproken;
ik zat maar stil en hield haar broze hand
en haar gelaat lag naar de dode wand;
alleen de rozen hebben sterk geroken.

Ik dorst haar haren nu niet meer te strelen;
ik vond de woorden niet voor dit bestaan;
van het leven vlaagden vaag geruchten aan
van kinderen, die in de straten spelen.

En zij lag hier en wachtte nu al weken,
een reeds verzoende met een vroege dood;
zij kende nauw' der menschen stervensnood
en wist met levenden niet meer te spreken.

Alleen haar hand lag in mijn hand, gelaten,
een kleine vogel in gebroken vlucht;
en rond ons hing der rozen zoete lucht;
ver speelden kind'ren in de avondstraten.

Geen avond is, als deze, bij gebleven;
ze maande zacht, dat ik nu maar moest gaan
en toen ik aarzelend ben opgestaan,
scheen zij reeds dood - en ik moest verder leven.

j. van hattum.