Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1934

[p. 81]

[1934/2]

Koning Albert

Aan den rouw die het Koninklijk huis van België zoo plotseling en zoo gruwelijk heeft getroffen neemt ‘Dietsche Warande en Belfort’ zijn oprecht en christelijk deel.

Als trouwe spiegel van het geestelijk leven des lands zal het ook het beeld bewaren van den vorst die voor de intellectueele en artistieke belangen der Vlaamsche gemeenschap een duurzame en verstandige belangstelling toonde. Een belangstelling die verder reikte dan een plichtmatige kennisneming, maar die getuigde van een begrijpend meeleven, van een sterken geest, van een eenvoudige menschelijke interesse in de dingen des geestes. Wie het geluk hadden Koning Albert te benaderen, weten dat hij onze auteurs kende en waardeerde, dat hij onze bladen en tijdschriften volgde en in de radiorede die Minister van Cauwelaert in naam der regeering daags na 's Konings overlijden uitsprak, werd eraan herinnerd hoe de Koning het poëtische werk van Gezelle tot in bijzonderheden had bestudeerd. Meer dan om dit alles echter zal zijn naam verbonden blijven aan de daden van rechtvaardigheid die de opvolgende regeeringen na den oorlog tegenover den Vlaamschen rechtseisch hebben gesteld. Koning Albert in zijn legendarischen rechtvaardigheidszin was er ten zeerste om bekommerd dat de plechtige beloften door hem afgelegd betreffende de gelijk-

[p. 82]

heid in rechte en in feite, zouden vervuld worden en de vordering van dat rechtsherstel was hem een vreugde.

Met nauwkeurige waakzaamheid heeft hij zorg gedragen dat zijn opvolger zich even gemakkelijk zou bewegen in beide taalgebieden van het land en begrijpend aanvoelen zou wat ons scheidt en vooral wat ons vereenigt.

De eenvoud, de beminnelijkheid van zijn omgang maakten het voor ieder duidelijk dat Koning Albert zijn eer zocht, niet in theatraal machtsvertoon of rhetorisch opzwepen van het nationaal gevoel, maar in het ernstig, degelijk vervullen van zijn plicht. Bekleed met een prestige dat niet alleen gegroeid was uit het leed en de glorie der oorlogsjaren, maar dat dieper en steviger werd naarmate hij in de troebele tijden na den oorlog meer en meer zijn persoonlijken invloed deed gelden, was hij een steun en een toeverlaat voor het vaderland. Zijn verdraagzaamheid, zijn stille wijsheid waren als het zinnebeeld der kenmerken van een volk dat steeds het geluk en den vrede heeft gezocht in onderling begrijpen en in de harmonie tusschen soms tegenstrijdige neigingen.

De Vlaamsche gemeenschap zal zich buigen voor het lijk van den edelen man die hare nooden heeft begrepen en haar diepste wezen dienend heeft liefgehad.

De Redactie.