Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1933

[p. 409]

[1933/6]

[Maurice Gilliams]

Verklaring

Weet ik rondom mij de strenge winter,
de doodsche stilt van het gedachtenijs
- wie komt, van binnen, mij verblinden
en met woede mij verwonden aan het lijf?

Een glinstering duurt dagen, nachten,
heviger dan òoit mijn kindsheid heeft gedroomd;
ik heb een lichaam dol van smarte
en een wreede eenheid van gedachten in het hoofd.

Gelijk een plant in een bevroren gracht omsloten,
staat mijn verleden als versteend;
Maar mijn toekomst wordt geboren
uit verloren honig van geween.

Maurice Gilliams.

[p. 410]

Aan het venster

Achter het huis ademt het bosch;
en de nacht, waar ik zóó van houd
met ver gebliksem, verkleumt mij
met waaiende lentekou.

Hier, waar mijn linker hand de rechter voelt
tast ik naar niets beters meer;
waar ik van hebben wou is weggebloed
en mijne liefde bloeit niet weer.

Boven mij jagen de wolken voort;
beneden slaapt de wilde grond;
en als een zwaar kasteel van droom
sta ik in mijn eigen schaûw vermomd.

En mijne liefde bloeit niet weer.
Op de orkaan tuimelt een struik voorbij;
zijn donkre rozen draagt hij eens
misschien vér van mij.

Maurice Gilliams.

[p. 411]

Droomballade

Alleen een stem bleef achter bij mij,
in de hut op de heuvelkam;
rondom lagen de herders wijd
in het veld, bij een rosse vlam.

Ik vroeg: wie heeft mij lief,
in dees armzalig nachtverblijf?
ik sloot de oogen en er daalde zeer diep
een ijskoud kristal in mij.

Het licht van mijn bloed viel er door
en ik zag binnen mijn eigen lijf
de schoone landen van de dood
en de bergen van 't paradijs.

Het heeft niet lang geduurd,
en dan kreeg ik weer pijn;
maar toen ik buiten zag naar het vuur
waren de herders reeds voorbij.

Maurice Gilliams.