Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1933

[p. 357]

Verzen

Als kind was me 't land zo lief en het woud,

de zon die verzonk in 't zwijgende goud.

Het open veld lokte lang. In verlangen

werden mijn woorden schoner. Mijn zangen

waren zo wonder en heel mijn jeugd een zacht lied,

dat murmelde klaar en stil, en dat niet

luidop lachen dorst in klankvol gerucht.

Zo lief was me nog de diep-tere lucht

op week-grijze dag, wanneer ik mocht dromen

alleen met de grauwe eenzame bomen.

Zo lief was ook mij die zwijgende kamer,

waar het geluk mensen stiller eenzàmer

maakte, waar dagen dode gezichten

schijnen als lege kwijnende lichten.

Daar in die bleke gang van de dagen
straalde het zacht-stil dromende vragen
door, van het onbekende veel schoner
land aan den overkant, waar de zomer
stiller maar eeuwiger bloeit, waar vrede bekoren
doodt onder koele bedwelming blondig verloren.
Over dit land bleven grauwe nevelen zweven,
donkere beelden van 't witte glinstrende leven,
weke mysteries die steeds ons wezen omgeven.
Straalde de zon daar dan niet eeuwig klaar? Maar ze bleven
bleker nog stille weerkaatsingen van haar schoonheid. Het gloren
van de geliefde verrieden ze nooit. Ze werden geboren
daar waar d'onzichtbare vloed van de stilte ontstaat,
verlangen in 't blijer geluk der liefde vergaat,
en zouden niet eerder verdwijnen. Waren ze 't leven
niet dat we zèlf zijn, muziek die stervend gegeven

[p. 358]

 

lacht? O ik wou om hen een kring weven

 

van innigheid en vertrouwen, ze bleven

 

donker en zwijgzaam gelijk verborgen laaglanden.

 

Stilten ze waren waarin als bloeiende handen

 

onze verstanden nog roerden. Het was of ze zochten

 

naar de gestalten, die ze niet zagen, en nooit nog vermochten

 

te raken verwonderd, die stil voor hen stonden,

 

warme afgronden, de witte lachende zonden.

 

Trage geheimen ze waren, gesloten oude gezichten.

 

Ik schouwde hen nog lang en genoot van hen als van stille gedichten

 

die men nog nooit kon vergeten, nooit kon begrijpen,

 

nooit nog me spraken, maar altijd zwegen, slechts zwijgen.

 

 

 

R. De Vos.