Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1932

[p. 219]

Memento quia pulvis es.

I

Mensch:

Dit is mijn trots:
te staan gekweld als geen,
te staan en aan mijn voeten wild geklots
van tuimelende hartstocht; om mij heen
de roep van vele wenschen; in mijn hart
een echo, die zijn leegte tart.

Hoe zal mijn lot
zich schragen aan zich zelf
en reiken tot den sterren-hoogen God
en dreigen onder 't sterren-zwaar gewelf
tot aan het steunpunt van dien weversstoel,
waar wentlend gaat mijn levensspoel.

Ik sta en God
staat hooger, als een macht,
die met de steunsels van mijn wezen spot
en afbreekt uur bij uur, mijn menschenkracht,
tot ik, gesloopt, en bleek en traag van bloed
mijn kern van dood erkennen moet.

[p. 220]

II

God:

Dit is mijn woord:
Ik voer mijn leven in
de diepten van mijn wezen immer voort
door eeuwigheid van eindeloos begin
en rusteloos beweegt mij enkel rust
en roert tot soevereine lust.

Zoo sta ik stil
in 't midden van mijn Zijn;
bevestig met mijn opperst klaren wil
den schoonen vorm en kleur en zuivre lijn
van mijn inwendigheid, en zet mijn geest
te proeven aan dit godd'lijk feest.

Gedenk dan mensch
en tart mijn goedheid niet:
Ik spot niet met de doodelijke grens,
die ik aan 't weefsel van uw wezen liet;
want aan dien rand, zie ik het kostbaar bloed,
dat allen dood weer leven doet.

Victorinus S.D.S.