Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1931

[p. 203]

Triptiek

I

Het is niet altijd zo geweest:
ik droeg mijn armen moe gedoofde lampen
toen die morgen uw jonge leest
voor de zon stond die ik wou bekampen.

Staag dwong in mij de oneindigheid
mijn makke stap naar het verbeurde Eden:
ik vond steeds mijn weg naar een afgrond geleid
tot eens zijn mijn ogen er in gegleden.

Dat was van levende liefde het teken:
ze hing om de nakende nacht gespreid,
en als ik haar in de ogen had gekeken
dwong ze mijn stap naar de lokkende tijd.

Dan heb ik de kreet van Gethsemane gehoord:
mijn ogen met het peil nog van de afgrond getekend
ze raadden naar zoeke zielen het wachterwoord,
want vonden nergens ruimte of tijd berekend.

II

Maar eens toch is de weg volledig doodgelopen:
ik was de mensen voorbij en vervolgde een beeld,
ineens sloeg het Niet voor mijn voeten open,
en aan de laatste boom hingen de blaren vergeeld.

Ik nam de lampen van de bakens af
en droeg in eenzaamheid de schaduwen der vuren
ik torste opstandig de gerechte straf
en alle kimmen werden hoog-omsloten muren.

[p. 204]

 

En dan: uw armen open, op de morgen recht

 

hebt ge van 't Kruis de schaduw op mijn weg gelegd:

 

nog vóór de tuin van Kundry, 't laatste paradijs,

 

voelde ik over mijn hoofd de hand van Beatrijs.

III.

Ge hebt me nader bij God, onze Vader, geleid:
ik voel in uw leven Thabor en Gethsemanee,
en aan uw borst eindigt de laatste strijd
want uw ogen zijn zon en uw hart is de zee.

Ik heb u lief: over de naakte nachten
wil ik u langs de malve morgen dragen
en dan, de zon over uw diepst betrachten,
heel stil de dood ontvangen zonder vragen.

Ge houdt heilige wake over mijn leven,
ge moet nog zo geduldig zijn:
als ik u al mijn dagen heb gegeven,
ik gaf u met hun vreugde ook hun vroege pijn.

Ik heb u lief: dit is geen ommedwalen,
ge draagt de poolstar aan uw hand,
ge weet na hoeveel heuvelen en dalen
de poorten openvouwen van het vaderland.

Jan Vercammen