Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1930

[p. *156]

Phono-rubriek

Rimski-Korssakow, vormde met Borodin, Balakview, Cui en Moussorgski, de ‘groep van Vijf’ die zich ten doel stelde de traditiën der oud-Russische school, zooals die door Michaël Glenka en Al. Dargomyschski tot hen gekomen was, voort te zetten.

In zijn uitnemend werk over de ‘Grootmeesters der Toonkunst’ karakteriseert Ant. Averkamp, als volgt het werk van Rimski-Korsakow:

‘Minder begaafd dan Moussorgski, maar wat aangaat energie, algemeene ontwikkeling en begrip van het wezen der toonkunst is hij verreweg de eerste van de heele groep der “Vijf”. Zijn zucht om de techniek der compositie souverein te beheerschen was zoo sterk, dat hij een jaar lang dagelijks een fuga schreef. Men mag dan ook wel zeggen, dat hij tot in de diepste geheimen der compositietechniek is doorgedrongen. Zijn levendige phantasie inspireerde hem tot het schrijven van eenige sprookjes-dramas’.

‘Sprookjes drama's die hier niet bekend zijn’ voegt A. Averkamp eraan toe. Maar in Vlaanderen zijn ze het wel. Want sedert jaren staat Sadko op het repertorium van de Antwerpsche Vlaamsche opera en het blijft een van de meest loonende.

Colombia registreerde uit Sadko het Hindoulied, dat in het

[p. *157]

Russisch gezongen werd door de uitstekende sopraan Maria Korenko. De keerzijde der plaat bevat Massenet's Elegie, gezongen door dezelfde zangeres (nr 7020). Bij voorkeur hiervoor de zachte naald gebruiken.

_**_*

Hun, die eenigszins terughoudend staan tegenover de kunst van Brahms, zou ik willen raden even te luisteren naar zijn Sonata in D minor nr 3, adagio, en zijn Concerto in D voor viool en orkest zooals ze door den beroemden violonist Szigetti werden gespeeld en door Columbia geregistreerd werden (nr L 2219).

Er is werk van Brahms dat een zekere stoerheid vertoont, die de hoorders verhindert zich spontaan aan hem over te geven. Maar dit werk is van zulke innemende, zingende warmte en volheid dat ons gevoel dadelijk wordt aangegrepen en meegevoerd. Maar deze ontroering is tevens te danken aan de werkelijk, uitzonderlijke schoonheid van Szigetti's spel. Szigetti is voor enkele maanden in Antwerpen opgetreden en heeft er een bijval geoogst die slechts de zeer groote kunstenaars ten deele valt.

De opname door Columbia is ongemeen zuiver. We kunnen deze plaat met den meesten nadruk aanbevelen.

_**_*

We kunnen ten slotte twee goede pianoopnamen aanwijzen. De piano is van al de instrumenten wellicht de weerbarstigste bij de opname; maar wat Columbia heeft bereikt bij de registratie van Rachmaninoff's ‘Polichinelle’ en ‘Prélude in Si Bemol door Leff Pouishnoff is reeds een merkwaardig resultaat (9368).

Leff Pouishnoff bezit een ongemeene vaardigheid, die vooral in Polichinelle zegeviert; maar er is tevens iets in zijn spel van de geheime warme diepten der oostersche ziel.