Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 260]

Via Crucis

Jésus sera en agonie
jusqu'à la fin du monde...
Pascal.

O! dat Uw Bloed niet stollen zal
tot het einde der dagen
en Gij nog niet ten laatsten val
Uw kruis zult dragen!

Want 't vonnis van Uw dood verluidt
opnieuw door onze straten.
Altijd gaan we ten rooftocht uit
o prooi die we niet laten!...

Dat altijd weer een versche kroon
Uw kalm gelaat blijft sieren
en wij vóór Uw purpere troon
het wreede feest mee-vieren!

We spotten met Uw armen kop
- o ons verwaande harten! -
Sleur maar den boom naar hooger top
Eeuwige Man van smarten!

Ziet Gij de Vrouw steeds aan den hoek
van 't plein? Voor onze logen
Heer, druk nog eens op 't linnendoek
Uw onuitspreeklijke oogen!

Hoort Gij den gil - o koude nood! -
der schoon-gebenedijde
naar 't eeuwig kind van haren schoot
dat wij ten offer leiden?

Wie zal, lijk Simon, Uwe maat
aan 't kruishout willen worden?
Een lach: de mom van ons verraad
als een roos die verdorde...

[p. 261]

 

Uw tweede val bij 't middaguur

 

op de blauwe kasseiën

 

wanneer de vijand op den gluur

 

ons hoovaardij gaat vleiën...

 

 

 

Altijd nog van de groene twijg

 

het vermaan in ons ooren

 

en van Uw laatste Advent!... Maar zwijg!

 

we willen het niet hooren...

 

 

 

We willen liever liever zien

 

't verscheuren van Uw wonden

 

't vergruizlen onder de lawien

 

van ons miljoenen zonden!

 

 

 

En om het warme mantel-vacht

 

van lust die niet màg enden

 

rukken we, dat Ge bloost, te nacht

 

de lompen van Uw lenden.

 

 

 

De zware hamerbonk altijd

 

op Uw handen en voeten...

 

't Sarkasm, o gif van gele nijd

 

waar Gij voor ons wilt boeten!

 

 

 

En 't vitriool van onze haat

 

omdat Ge ons blijft beweenen...

 

Altijd voor Uw rok-zonder-naad

 

het spel der dobbelsteenen!

 

 

 

Altijd over siberisch land

 

altijd: Uw Zeven Woorden:

 

Klaroenen vóór den laatsten Brand,

 

o! wee die ze niet hoorden!

 

 

 

Altijd het schroeiend zoek-licht uit

 

de groef van Uwe zijde;

 

de nacht die over onze buit

 

zijn paarse nevel spreidde...

 

 

[p. 262]

 

En de geknakte Bloem van Uw

 

gelaat... Het laatste hijgen...

 

Het ‘Consummatum est’... en schuw

 

mijn neer-zien en mijn zwijgen...

 

 

 

Dan weer de grijze mist van mijn

 

berouw. D'afdoening... en de

 

geheime kus vol zachte pijn

 

van troostelooze ellende...

 

 

 

De lijkwade en de wierook-vaas...

 

De nacht, zoo 't U beliefde,

 

van 't graf... Altijd, altijd, helaas!

 

de Dwaasheid van Uw Liefde!

Gery Helderenberg