Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 78]

Naklank van ons Jubelfeest.

Het is niemand gegeven een beter verslag over feestelijkheden in te dienen dan reporters dat hebben gedaan in zoowat al de bladen. Ik zou het zoo niet kunnen en zal het dus niet doen. Trouwens voor ieder die met zijn volle hart daar aanwezig was, verging het besef van uur en tijd. Dat was het opvallende. Wij vergaten nog veel meer, namelijk alles wat in dezen droeven tijd verhindert dat wij nog eens een dagje gezellig en hartelijk zouden samen zijn, gemoedelijk en elkaar in de oogen kijkend. Wij vergaten dat het van '14 tot '18 oorlog is geweest, dat er flaminganten en andere flaminganten en nog andere zijn die aan een zelfde tafel liever elkander dan spijzen zouden opeten, dat er literatoren en andere literatoren en nog andere zijn die liever een nieuw tijdschrift zouden stichten dan iemand te zeggen dat hij goed gewerkt heeft. En wij kwamen tot het practisch besef dat in Vlaanderen nog mogelijk is: dat menschen die denken dat het met Vlaanderen, al wat beter gaat en anderen die denken: nog niet goed genoeg; menschen die denken dat er ooit al iets goeds is geschreven in Vlaanderen, en anderen: nu pas komen wij, ware Jacobs, dat zulke afgrijselijk verschillende, verdeelde menschen een halven dag gemoedelijk onder elkaar konden doorbrengen. Dat was een revelatie!... De vreugde daarom stond in aller oogen te blinken.

Zulke revelaties zullen wij nog meer krijgen als wij er eens zullen toe komen weer onzen eenvoud terug te vinden, als God ons gebed verhoeren wil en ons verlossen van onze vervloekte kleingeestigheid.

Midden in de groep waar dit mirakel (!) gebeurde zat Jufvrouw Belpaire. Zij heeft dien dag veel moeten onderstaan. Zij vergeve mij nog dezen laatsten slag: het mirakel gebeurde door haar.

Daar werd namelijk gevierd een werk dat er nu 25 jaren staat. Een kwart-eeuw onvermoeide toewijding, onversaagd werk, werk van de goeden onder ons en van de besten. En het gevoel dat over u komt als gij staat voor een groot werk dat gedaan is, af, waarvoor iemand alles heeft veil gehad, waarin een som van enthousiasme, taaie wilskracht, verheven geesteswerk zit, dat gevoel van blijdschap, bewondering, vereering over-

[p. 79]

won allen. Wat we zullen doen, wat ‘men’ (die eeuwige ‘men’ die alles gedaan heeft of zou moeten gedaan hebben, maar nooit iets doet als wij hem zelf niet vervangen) zou moeten doen, wat beter ware geweest, wat hadde moeten zijn enz... dat week nu eens allemaal uit onzen geest voor die stille verbazing en eerbied voor het feit dat we daar zagen, het geleverd werk; het week alles voor de nog meer verzwegen dan uitgesproken vereering, groeiende naar de edele vergrijsde ouderlinge, symbool geworden van die offerende vlaamsche Daad.

Vlaanderen dat geen eerbied meer heeft voor elkanders gedachten betuigde eerbied voor het Werk.

Toasten en speechen en tafelgesprek, dat was allemaal zoo gul, zoo hartelijk, zoo gemoedelijk, zoo niets-geleerd-doend, zoo weinig essayistisch, zoo volstrekt niet kritisch, niet wereldhervormend. Er werd daar niemand afgemaakt, zoodat wij, alhoewel meest allen katholieke literatoren, tegen de naastenliefde niets misdeden...

Wij zullen nog lang aan dien dag van ideaal vlaamsch samenvoelen terugdenken; misschien, als we straks weer in de branding staan, met heimwee... U, Jufvrouw Belpaire, niet. U hebt er bewijzen en blijken van ontvangen hoe Vlaanderen U waardeert, dankt, liefheeft. Die zoo verdiende hulde moge U in troostend, verblijdend besef immer bijblijven.

W.