Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1925

[p. 289]

[1925/4]

Loutering

Zoo nu en dan komt er een lichtstraal booren
tot waar ik mijmer, in mijn droef gevang,
dan kan ik eventjes den fijnen zang
van een verdwaalden Vogel hooren,
zoo nu en dan...

Het venster is te hoog voor mijn bereiken,
zwak is de scheemer, die er binnendringt,
Maar 't is somtijds of buiten iemand zingt,
dat straks de wreede muuren zullen wijken,
zoo nu en dan...

'k Heb nog maar enkel sombere gedachten,
ik heb niet anders dan mijn welkend lijf,
toch straalt er in dit duistere verblijf
een zweem van licht, na lang, geduldig wachten,
zoo nu en dan...

Mijn ligplaats is op glibberige steenen,
de kerker-wanden zijn zoo hard en klam,
maar somtijds was het toch of iemand kwam,
die mij wou trooste' en heerlijk mij deed weenen,
zoo nu en dan...

Ik denk wel aan het kleurig licht daarbuiten,
aan heel de zon, ge waereld, die 'k verliet,
dan moet ik droomen van een schoon verschiet
en 'k zie de kerkerdeuren zich ontsluiten,
zoo nu en dan...

De nacht is eenzaam, eenzaam zijn de dagen,
mijn stem is heesch, verdroogd de tranen-vloed,
het is mij wel, en als 't zoo weezen moet
vraag ik niet méér, dan zacht te moogen klagen
zoo nu en dan...

[p. 290]

 

Moet ik hier blijven, in den walm van 't kwade

 

in bitterheden, nimmer-meer verzoet?

 

O goede God! die niets onnoodig doet,

 

Geef mij één druppel nog van Uw Genade,

 

zoo nu en dan...

 

 

 

Verhoor goedgunstiglijk mijn éénige beede!

 

Ik vraag geen uitkomst, geen verligting van

 

het dorre leed, maar als 't niet anders kan,

 

Schenk m'één moment van tranenrijke vreede,

 

zoo nu en dan...

FREDERIK VAN EEDEN.