Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1913

[p. 542]

Sinds gij zijt weggegaan....

... Toen staakten de gestoorde stralen

aan scheemrenden hemel hun spel;

zijn langs de zee gaan dwalen,

sterven wouen ze wel.

Hadden haar open monden

de bloemen dicht gedaan,

hebben den slaap gevonden

tegen de blaren aan.

En 't lied is afgebroken

van vogels in mijn tuin:

zitten in takken gedoken

het kopje schuw en schuin.

En de lucht begon te rillen

van vreemde leed en kou,

de troostlooze, ze had wel willen

weenen van zonnerouw.

Toen legde in droeve plooien

de aarde haar stervend gelaat,

ligt nu als een stille, mooie

doode in nevelgewaad....

Sinds Gij zijt heengegaan

hebben alleen de hooge

wakende sterren hun oogen

opengedaan...

A.S.