Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1913

[p. 540]

Leven en dood

I

Ei, wand'lende Dichter, geniet de natuur
In 't wonnige, zonnige morgenduur,
Wen groenende, groeiende vlakten en boomen
In luwende, lichtende nevelen droomen
Hun tint'lende hopen op glanzende schoon.
Uit heggen en hagen weerklinkt er een toon
Van lachende, kweelende vogelenzangen.
De leeuwerik hoog in de luchten blijft hangen
Op trillende vlerken, met trillenden galm,
En dicht in de zonne zijn morgendpsalm.
Ei, wand'lende Dichter, geniet de natuur
In 't wonnige, zonnige morgenduur;
Maar bij die genuchten en kleuren en klanken
Vergeet niet den Schepper van 't leven te danken!

II

't Is avond al. De zon is dood.
Gestorven is het monkelrood,
- Gedachtenis van 't koningspralen
In glanzend-lichte levensstralen.
De zon is dood. Geen schoonheid meer!
Het donker spreidt zijn floersen neer:
- Vergetelheid, zoo zwart geweven.
Begraven ligt het aardsche leven.
- Ei, Dichter, op! Er glinst een ster
Wel eeuwen - eeuwen - eeuwen ver.
Er leeft nog licht. Er staat een hemel
Gebouwd op 't eindloos stergewemel.
Ei, Dichter, leer me biddend lezen
De oneindigheid van 't eeuwig Wezen,
Voor Wien geen dag of nacht bestaat,
Die zon en sterren lichten laat.

A. Verheyen.

Wuestwezel.