Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1906

[p. 273]

Flandria illustrata

De laatste gast klimt op den marmerwitten steger.
Zijn sporen rinklen. Langs de leuning staat 'n leger
Lakeien, met vergulde toortsen. 't Speelsche licht
Der roode vlammen warrelt, op hun aangezicht
En boven, walmend door de welving van de zale,
Op slanke pikkels, pronkt 'n zilvren wierookschale.

‘Baron de l'Haguelande!’ roept de wapenknecht.
De stoelen schuiven uit. De jonkers springen recht.
Ze zien 'n kop, 'n hoed, 'n vetten buik verschijnen.
De zijdigzoomde franjen wiklen der gordijnen.
De gast buigt plechtig en zijn schoudermantel zwaait,
Dat labberend getril tot in den luchter waait.
Hij laat zijn lastig lichaam in 'n zetel zakken:
De cristalijnen slingers siddren op de takken
Der kandelaars. De doom der spijzen overspat
Den effen-waterglans van 't killig spiegelblad.
Op tafel staat 'n balsempul. Uit hare lippen,
Gelijk de welling van 'n bloemenbedde, glippen
Gezalfde geuren. 't Vier knerst in den heerd. 't Is heet.
't Gegons der stemmen stilt. De jonkers voelen 't zweet
In zilte striepen langs hun puilend wezen loopen.
De tafeldiener trekt 'n spannig venster open
En door de splete stuwt de scherpe noorderwind
'n Frissche wuiving in. 't Gebabbel herbegint.

De schenker zet 'n versche reke fluiteglazen
Met voeten aan. Hij giet ze vol. De jonkers razen.
De wijn gudst bloedig door den hals der kogelflesch.
Baron de l'Haguelande trommelt met 'n mes
Op zijn telloor en de appels van zijn oogen blinken.
Hij steekt zijn roomer uit en tikt. De jonkers drinken.

[p. 274]

 

Het keerslicht flonkert door de bekers op. Hij smekt

 

En lijzig, met het topje van zijn tonge, lekt

 

De stoppels van zijn knevel af. De kurken springen

 

De lucht in, knallend. 't Schuim speit rond. De jonkers zingen

 

En raaklen ploertig, met den lemmer van hun zweerd,

 

De zwartgeveunsde kolen open, inden heerd.

 

 

 

De stemmen worden heesch. Men twist. De wangen blozen.

 

De tafel schokt. De vensterruiten zijn vervrozen.

 

De pul met balsem krijgt 'n stoot en waggelt rond

 

En stort, in duizend stukken, neder op den grond.

 

 

 

't Is middernacht. Men hoort den waker van den toren

 

Den taptoe blazen, op zijn schralen jagershoren.

 

 

 

Baron de l'Haguelande grijpt zijn vilten hoed

 

En haalt de knoopen van zijn wambuis toe. Hij groet.

 

De jonkers zien verzeeuwd door hun lamlendige oogen.

 

Hij helpt zijn wegend lijf op met zijn ellebogen.

 

Zijn voeten slepen over 't vloertapijt. Hij steent

 

En gespt zijn degen aan en zwenkt en knikkebeent.

 

 

 

Beneden heffen twee beslommerde lakeien

 

Zijn lichaam in den zadel. 't Peerd begint te neien

 

En de ijzers klettren op de steenen. Hier en daar.

 

In 't sleunhout galpt 'n sluwe vos. 't Is maneklaar.

 

Zijn mantel wappert en zijn enge leerzen duwen.

 

Op gindschen kopwilg zit 'n spottend uil te spuwen.

 

Hij snoert de teugels rond zijn vuist. De koude bijt

 

En kittelt op zijn dikgezwollen neus. Hij rijdt

 

De nauwe wegels aan, die naar de duinen krinklen.

 

Zijn herte keert. Hij braakt. De blauwe sterren pinklen.

 

Zijn rilde degen kluddert in de stalen schee

 

En daar omleege, klotst het natgezwalp der zee.

 

 

 

Om. K. De Laey.