Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1906

[p. 207]

Pastores ovium

Overlevering

Zijn haar is zilvergrijs en zijn aangezicht draagt de koude wervelrimpels der teugelmacht over zijn zelven en over andren. Den kansel beschouwt hij als den eenigen, noodzakelijken stoel der Waarheid en het is de plicht der menschen, tot de eeuwige Waarheid te komen. Buiten de Kerk, bestaat er een stoflijk leven, maar het blijft ondergeschikt, vreemd en soms strijdig met het geestlijk. Van tijd tot tijd, hoort hij rumoer van opstand. Dit gerucht nochtans, briescht in 't ver verschiet, lijk een dreigende zeebare, en sterft uit, vóór zijn voeten, op het strand. Ook een doffe weerklank van laster tegen zijn leering ruischt in zijn ooren, doch zijn godsdienstig wezen ligt omgordeld met een breeden watergracht zonder valbrug. De zegepraal der vijanden acht hij onmogelijk. Hij sluit daarom, vol gelatenheid, zijn oogen en zijn hert voor alles wat wereldsch schijnt en bekijkt eenigzins met wantrouwen, sommigen zijner broeders in Christo, die geneigd worden om den strijd buiten de oude vesting aan te durven.

Twijfel

Zijn haar wordt peper-en-zout. Met rijpend geestvermogen overweegt hij de aartsvaderlijke doening zijner voorzaten. Hij ziet bekommerd, hier en daar, ledige stoelen staan rond den kansel en gevoelt den vreemden drang, bij zijn volk, naar ruimte en de gretige begeerlijkheid naar nieuws. Bloeiende instellingen van vroeger vallen nu aan 't verkwijnen. Een stoflijke weeldezucht welt omhoog, lijk een zwellende overstrooming, om de

[p. 208]

geestlijke leefwijze te versmachten. Nu en dan daagt een donderwolk op van misnoegdheid en ofschoon de hemel, boven zijn hoofd, helderblauw blijft, beschouwt hij schroomvallig de dreigende bliksemkrinkels. Soms, in 't diepste zijns gewetens, rijst een angstige vraag: zal het keurslijf der overlevering genoeg weerstand bieden, tegen 't spannend geweld? Hij durft geen antwoord wagen, maar kijkt uit naar jonger licht in de verte.

Ander banen

Zijn leven borrelt, vol jeugdigen strijdlust. Hij voelt meer sterkte tot eigen aanvang, dan gelatenheid onder ijzren regeltucht. Hij reist buiten zijn bisdom en rookt, in 't openbaar, uit een meerschuimen pijp. Een wijde wereldzin behebt hem. Hij begrijpt de schokken, die van tijd tot tijd, lijk een aardbeving, door de gemoederen loopen. Hij zoekt de menschen op, ook buiten de Kerk en dringt door tot in de beslommeringen van hun stoflijk leven. Hij waant zich sterk genoeg, om Christen wezen en Waarheid uit te breiden, evenveel met de pen, als op den kansel. Hij vreest de ruchtbaarheid niet en bedwingt, met moeite, zijn hertstochtelijken wrok, wanneer men hem achter de schans der overlevering opsluiten wil. Hij is benieuwd om het onweder te kennen, dat zijn leering bedreigt. Hij acht het onzin nieuwe vijanden te bevechten met oude wapens en wilt redding vinden in het uitzetten der grenzen van zijn gebied en rotsvast betrouwen op zijn durvende werkkracht.

Om. K. De Laey.