Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1905

[p. 435]

Jubeling

Niet langer ben 'k in slavernij
Mijn geest werd van haar banden vrij!
Ik kan weer juichen, kan weer zingen,
Gedachten weer tot liedjes dwingen,
En woordjes loopen in de rij
Als strooistertjes bij hooggetij!

Gij vleit mij om een liedeke;
Nu luister liefste mijn,
Dat liedje zal belijdenis
Van al mijn liefde zijn.

Maar wat ik peis, en hoe ik denk,
‘Ik min U!’ schrijf ik maar,
En toch dat kleine liedje komt
In eeuwigheid niet klaar!

Toen ik sprookjes kwam spreken in avondstond. -

O, wat heb je aandachtig geluisterd!

't Was een zonnige tijd, - als kindertijd, -

Hebben wolken de zon verduisterd?

Toen ik sprookjes kwam spreken in avondstond. -

Wij herdenken nog dikwijls die dagen,

't Was het goede werk van een schoone fee,

Zij betooverde ons - en we zagen.

En als sprookjes gedragen door avondstond

Ben ik vroolijk door 't leven getreden,

Toen ik sprookjes kwam spreken - het schijnt zoo lang,

Ja eeuwen en eeuwen geleden.

[p. 436]

III

 

'k Zat daar buiten in de weide,

 

Weet ge wel? Waar 'k gaarne ben,

 

Op het plekje bij den molen

 

Waar ik ieder bloempje ken.

 

 

 

'k Dacht aan u, hoe kan het anders?

 

Ik herdenk u duizend maal.

 

Luister wat ik nu ga zeggen,

 

't Is een heel, heel kort verhaal.

 

 

 

'k Zag een klein blauw eereprijsje

 

Dat daar aan het water stond

 

En eens even om wou kijken.

 

Of het niet een makker vond.

 

 

 

Glanzend stond een zonnebloeme

 

In den tuin aan d'overkant

 

Knikte tot het kleine bloempje

 

In het vochtig weideland.

 

 

 

't Bloempje stond omhoog te turen

 

Wist nu pas hoe klein het was

 

En het boog zijn blauwe kelkje

 

Heel verlegen tusschen 't gras.

 

 

 

't Zag de bloem zoo hoog verheven

 

Zag den afstand, o zoo ver,

 

Was verblind door al den luisier

 

Van den grooten bloemenster.

 

 

 

Neen dat kan geen makker wezen

 

Die zoo hoog verheven stond:

 

Angstig zag het kleine bloempje

 

Nu zijn weide wereld rond.

 

 

 

Droevig boog zij 't kleine kopje,

 

't Groene gras het deed haar pijn,

 

Want het dwaze eereprijsje

 

Wenschte in dien tuin te zijn.

 

 

 

Cornélie de Waal.