Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1903

[p. 701]

Omroeper

Professor Kern. Den 7ⁿ April ll. ‘waren in het Hôtel du Lion d'Or te Leiden tal van vrienden en bewonderaars van den 70-jarigen Prof. Kern samengestroomd om op dezen dag van hunne hoogachting blijk te geven.

Prof. Speijers overhandigde den beroemden jubilaris een feestalbum met bijdragen van de meesten van Kern's wetenschappelijke vrienden en volgelingen, en de Groningsche hoogleeraar sprak daarbij een hartelijk woord.

Het vaderland - zei prof. Speijer - is u dank verschuldigd. Toen gij in 1865 van de oevers van den Ganges naar Leiden geroepen werdt om Sanskrit te onderwijzen en linguistiek, waren die studiën hier nog onbekend en gij hebt ze doen bloeien, en dat op eene wijze, dat Nederland's naam op het gebied der Indologie een eereplaats in de wereld inneemt. Niet de geringste verdienste is het, dat gij schepper geworden zijt van de vergelijkende en wetenschappelijke beoefening der Polynesische talen.

Nadat de redenaar nog gesproken had van Kern's veelomvattende studie en weergaloos combinatievermogen, stelde hij in het licht hoe de geleerde de gave had van een studievak te overzien en aan het nadere onderzoek den weg te wijzen. Lang voor Brugmann - zoo ging prof. Speijer voort - stond u de richting klaar voor den geest, die de vergelijkende studie van de Indogermaansche talen na Schleicher behoorde in te slaan. En lang na Brugmann's optreden komt nog steeds uw diep inzicht in taalverschijnselen, dank uwe zeldzame beheersching van talen en taalgroepen buiten het bereik van onzen Indogermaanschen taalstam, der taalwetenschap ten goede. Aan de godsdienstwetenschap boodt gij den sleutel aan tot de verklaring van het Boeddhisme, en den Franschen archaeologen waart gij tot gids, waar het gold de inscripties van Cambodja te ontcijferen....

[p. 702]

Het album moest een blijvend gedenkschrift wezen - zoo zegde spreker - bevattende wetenschappelijke bijdragen van vakgenooten, vrienden en leerlingen, een album, waar de veelzijdigheid en het gehalte der artiekelen u gewijd, eene afspiegegeling zouden geven van de veelzijdigheid en het gehalte van uw zoo rijken en vruchtbaren arbeid.

Prof. Speyer eindigde met de woorden: Aanvaard Hendrik Kern, deze hulde u gebracht. Wij verheugen ons ze u te hebben mogen aanbieden op een tijd, dat gij, ondanks het klimmen van de jaren, nog in de volle, frissche kracht van uwe werkzaamheid staat. Moogt gij nog vele gelukkige jaren onder ons verwijlen.’ (Nieuwe Rotterdamsche Courant).

Bij dat huldeblijk en dien gelukwensch voegen de Vlamingen gaarn hun ‘Amen’. Want is er een Hollander die ons steeds met eenvoudige hartelijkheid en gulle dienstvaardigheid tegemoet is getreden, dan is het wel prof. Kern. Dat weten zij die de Nederl. Congressen bijwoonden: daar stond de groote professor steeds als middelaar tusschen Noord en Zuid; dat weten de opstellers van De Toekomst: de beroemde geleerde achtte het niet beneden zich zijn pen in den dienst te stellen van dit Vlaamsch tijdschrift; dat weten zij die zich wegens studie of om welke andere reden ook te Leiden ophielden: de deur van Kern stond altijd voor de Vlamingen open.

De Vlaamsche geleerden hebben het zich voorzeker tot een aangenamen plicht gerekend den Hollandschen professor door hun bijdragen in het feestalbum te huldigen.

En wat dit album betreft, het is een schat van wetenschap. Al wat uitsteekt op het gebied der taalkunde heeft er van het zijne in gegeven. Alle Europeesche landen zijn er door hun taal in vertegenwoordigd. En wat er in dit opzicht pijnlijk treft, is de tegenstelling tusschen de handelwijze van de Vlamingen en die van sommige Hollanders. Terwijl de HH. Colinet, Goemans, De Vreese hun moedertaal gebruiken, achten heeren als Van Hamel, Salverda de Grave, Hesseling zich verplicht Fransch te schrijven, zelfs wanneer ze 't - als Van Hamel - over Hollandsche dingen hebben. Of die heeren evenwel den echten Parijschen toon hebben getroffen, willen we in 't midden laten.

M. Alfons Janssens, lid der Koninklijke Vlaamsche Academie, is, in plaatsvervanging van zaliger D^r Schaepman, tot lid benoemd der Roomsche Academie Arcadia. Onze beste gelukwenschen.

[p. 703]

Duimpjesuitgave. Men vraagt ons welke de leden zijn van den Duimpjesraad. Met Nieuwjaar l.l. werd de Duimpjesraad ontbonden; sedertdien wordt deze uitgave bestuurd door M. Delille alleen.

E.H. Alfons Van Hee, pastoor te Moere, is den 28ⁿ Mei l.l. na eene zeer kortstondige ziekte overleden. Heel Westvlaanderen door was hij bekend om zijn Almanak Manneke uit de Mane, om zijne lieve eenvoudige vertellingen als Seven Havenlooze en Mietje Pamele, om zijn luimig en eigenaardig woord. Terecht schreef Hugo Verriest van hem ‘gij zijt een onzer prachtigste Westvlaamsche koppen.’ Hij ruste in vrede.