Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1903

[p. 619]

Een zonnestraal

Wanneer de regenvlaag is droevig uitgedruppeld
en 't weenen bigglend hangt aan ieder bloemenoog,
hoe frisch en lustig zoent een straal der lieve zonne
den weemoed uit de lucht en al de tranen droog!

De botten zijn vergaan met bloemen in hun boezems,
de hoop op vruchten viel met duizend bloesems af,
nog groene bladeren en afgeknakte stengels
zijn uit hun eersten bloei gerukt in 't moddergraf.

De hooge nesten liggen vol gebroken eitjes
en lieve vooglentaal is in de keel versmacht,
in elke bloemenkruin ruischt zacht en vol mysterie
het deinend-rythmisch lied van eene stille klacht.

En toch een zonnestraal, één zonstraal is voldoende:
de droefheid krinkelt weg als mist die henendrijft;
nu nog een zonnestraal: het schijnt en schittert weder
tot slechts de 'erinnering van 't onweer overblijft.

Gelouterd in den weedom vinden al de boomen
in hun gewonde ziel weer liederen van moed,
op zijn verheven nest, zingt nog de droeve vogel
te midden zijnen rouw een zang van licht en gloed.

[p. 620]

 

En nieuwe botten zullen nieuwe bloemen baren

 

een nieuwe kroon groeit haast om den verminkten boom,

 

nog zullen vruchten, versche stengels prachtig groeien

 

uit 't stijgend sap van eenen nieuwen levensstroom.

 

 

 

O ware 't ook den mensch gegund aldus te dragen

 

den regen van het leed en vlagen tegenspoed

 

en kon hij na den val van duizend, duizend droomen

 

nog staan, lijk de natuur, met immer jongen moed.

 

 

 

Kon hem, wanneer in smart zijn zang is weggestorven,

 

wanneer zijn groene hoop en jonge bloeikracht viel,

 

een enkle zonnestraal vol nieuwe vlammen gieten

 

de doove lamp die treurig uitkwijnt in zijn ziel.