Zonnezuchtig.
Aan E.H. Hugo Verriest.
De Leye ligt daar, lauw, te varen al voorbij
heur mistige oevers beide, en boordevol; of zij
met heetgesmolten lood pas volgegoten waar',
zoo doomt ze en schijnt te wegen bin' haar boorden, zwaar.
Den grauwen grond nabij, hangt zonneloos de lucht
witspieglend op haar vlak, dat windewendend vlucht
door 't zonnedervend vlas, hier zichtbaar, elders niet,
en weg, al over 't land, den aardboge om, hem schiet.
't Staat zonnezuchtig al en derf van kleur, omlijst
met 't zieketerend luchtwit dat de leemten spijst,
zoo flets, waar 't al zoo hel te blekkerlichten plag
in 't blijde blinken van den laatsten zonnedag.
't Ziet al zoo onvoldaan, zoo alles uit zijn schik
op wacht te liggen naar een verschen zonneblik;
dat wêer en staat niet, nu, 't moet zondagzonneschijn
aan Leye altijd, en 't vlas, dat moet beschenen zijn,
daar 't lekend opgehaald, in 't Leyevocht vernist,
eens flikkren kunne, in 't keeren, als 't wordt opgevischt.
Verblijden moet het groen, de lucht moet dieper staan,
verwitten 't wit, en 't rood de zonne tegenslaan.
Och neen! zoolange zij geen blijde zonne en ziet
en is mij dat, zoolang, mijn ware Leye niet.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
