Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1

[p. 482]

Winteravond.

Het vriezig west is scheemrig rood,

de hemel meetloos groot.

De grenzenlooze kim omriemen

vergulde wolkenstriemen.

De vlakte is ijdel, doch de lucht
vol ruischend razend strijdgerucht

vol kronkelen en kranzen

van trage winterganzen.

Nu zinkt, witscheemrig, ver en dicht

het landschap uit 't gezicht.

Het sprokk'lig hout staat in de dreven

verdonkerd en versteven.

De winter glimt op weide en broek;
en om des woudlands duistren hoek

verschijnt de gulden horen

der mane nieuwgeboren.

De kille nachtvorst heerscht alom

en griezlend star en stom,

snoert wind en adem lucht en landen

in ijzervaste banden.

Natuur is steen en rotsgevaart;
en op een doode wereld staart

met huiverende blikken

de ziel verkleumd van schrikken.

[p. 483]

 

Doch zonder sluier, eindloos klaar

 

en spranklend schaar bij schaar,

 

zie 's winterhemels heerlijkheden

 

gezellig nadertreden.

 

t'Heelal van zonnen brandt en blaakt.

 

Verrukt, verwarmd, de ziel ontwaakt

 

en juicht aan de aarde ontstegen

 

den sterrenhemel tegen.

 

 

 

D. Vanhaute.